Χαμένο Σάββατο

Καλησπέρα.

Δεν ξέρω τι μέρα θα το ανεβάσω αυτό, σήμερα όμως είναι Σάββατο. Περίμενα το Σάββατο, όλη τη βδομάδα, αλλά τη Παρασκευή σχεδόν ξέχασα τα πάντα. Είχα μανία να τελειώσει η μέρα. Σοβαρή μανία, δεν άντεχα άλλο, είχαν πάει ΟΛΑ λάθος και απλώς ανυπομονούσα να σβήσω την μέρα, εμένα, τον κόσμο όλο. Σκεφτόμουν ότι αυτό που θα ήθελα περισσότερο απ' όλα, είναι να ξαπλώσω και να μου φορέσουν εκείνη τη συσκευή αφαίρεσης μνήμης, όπως στη ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind κι όταν ξυπνήσω, να μη θυμάμαι τίποτα. Νέα ζωή, ας πούμε.

Ήθελα να έρθει το Σάββατο όπως και σήμερα θέλω να έρθει το επόμενο (τελικά, αυτή η παράγραφος γράφεται αρκετές ημέρες μετά). Οι μέρες που χάνονται όταν απασχολούν το μυαλό σου όλα τα "μετά" είναι αδιανόητα πολλές. Κανένας καφές δεν έχει γεύση, κανένα φαγητό. Είναι λες και λείπει το αλάτι απ' όλα. Λες κι αν το είχες θα ξεδιψούσες, κάτι που δεν ισχύει, φυσικά. 

Περιέργως, ο περίγυρος μου δεν το βρίσκει παράξενο, ούτε καν το παρατηρεί, που έχω χάσει το φως από τα μάτια μου, που το αίσθημα κι η όρεξη δημιουργίας κι ανακάλυψης εξαφανίζονται από μέσα μου για καιρό, που όταν επανέρχεται κάτι απ' όλα και δακρύζουν τα μάτια μου δεν είμαι "υπερβολική" όπως μου λένε, ή "υπερευαίσθητη" αλλά απλώς επανέρχεται εκείνο το αίσθημα χαράς. Που σε γενικές γραμμές, μου λείπει τρομακτικά.

Δάκρυα συγκίνησης κι ούτε μισό βλέμμα κατανόησης. Όπως επισήμανα και σε παλαιότερο post, υπάρχουν οι άσχημες μέρες, όπως και οι όμορφες, αλλά η αντίληψή μας, θολώνει. Είναι ανθρώπινo και, δεν χρειάζονται υπερβολές όταν μιλάμε γι' αυτό. Πώς να μείνει η αντίληψή μας ακέραιη επίσης, σ' έναν κόσμο που απ' την υπερπληροφόρηση καθημερινά, κοντεύει να σκάσει; Ανησυχώ όταν βλέπω ανθρώπους να μην συγκινούνται με κάποιο τέτοιο αίσθημα "μικρής χαράς", έστω προσωρινής. Με προβληματίζει η ρομποτοποίηση των ανθρώπων, το state της μη-συγκίνησης, η κατάσταση κατά την οποία το σώμα, υποτάσσεται στην τριγύρω εξασθενημένη φύση κι ακούει μόνο τα αδύναμα βογητά της. Ή για να το θέσω καλύτερα.. Ακούει; Μοιάζει αμφίβολλο πια.

Η ταινία Jeux d'enfants (Love me if you dare), στροβιλίζεται στο μυαλό μου σαν ξύλινη σβούρα. Δεν θα κάνω spoiler, αλλά όσοι την έχετε δει και θυμάστε το τσιμέντο, ξέρετε ίσως για ποιαν εξαφάνιση και ποιαν έλλειψη συγκίνησης μιλούσα παραπάνω.

Σχετικά με την νέα ζωή, που ανέφερα στην αρχή, προσπαθώ να βλέπω την κάθε μέρα έτσι. Δεν βλέπω το γκρίζο, το οποίο είναι το μοναδικό χρώμα που μοιάζει να σερβίρει η πραγματικότητα, αλλά πέρα από αυτό. Ένας από τους λόγους που βγαίνω έξω, όταν βγαίνω, είναι για να δω το ηλιοβασίλεμα και, πλέον το παρουσιάζω σαν legit λόγο να βγω έξω, ενώ παλιότερα μου φαινόταν και κάπως γλυκανάλατο και, κάπως ψεύτικα ρομαντικό, κάπως αχρείαστο. Πλέον, δεν βρίσκω λόγο το "θα βγω για καφέ" ή το "κανονίσαμε με την παρέα", ούτε καν. Το χρώμα όμως, το κυνηγητό της παρουσίας του χρώματος, αυτό ναι είναι κίνητρο. 

Τέλος, με αυτό το κείμενό μου θέλω να τονίσω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό. Δεν είναι αισιοδοξία, αλλά μια τοποθέτηση σχετικά με τις προτεραιότητές μου. Γιατί, η αδυναμία συγκίνησης που αναφέρω παραπάνω, δεν είναι ατομικό σύπμτωμα αλλά συλλογική παθολογία. Στο κάτω-κάτω να σας πω κάτι; Απλώς ήθελα να το βγάλω από μέσα μου, γιατί στις φλέβες μου κυλά σαν δηλητήριο. Του δίνω μια λοιπόν και, πάω παρακάτω. Baby steps, ladies and gents.. baby.. steps.. 

*Το gifακι είναι από Pinterest, αφήνω το link εδώ