8.12.25

Βράδυ, γύρω στις εννιά στο σπίτι. Πώς είναι όλα τόσο ήρεμα; Τόσο όμορφα; Αλήθεια, ή ψέμα; Είναι αμέτρητες οι φορές που το μυαλό μου κολλάει στο γαμημένο "αλήθεια ή ψέμα" και δεν είναι εύκολο να το ξεκολλήσω. Εκεί που σκέφτομαι ότι "δεν γίνεται χειρότερα" κάτι γίνεται και πάει στο "δεν γίνεται καλύτερα". Πώς; Δεν έχω ιδέα. Αν είχα, θα έγραφα βιβλίο με συμβουλές how to.. Θα πήγαινε καλά. Αλλά δεν μ' αρέσει το "θα", ούτε να το λέω, ούτε να τ' ακούω. Με αποσυντονίζει, με εκνευρίζει, μου δημιουργεί μία ανασφάλεια ή κι όλα αυτά μαζί. Σκέφτομαι ένα πρόβλημα που έχω με το να σβήνω πράγματα που γράφω, ενώ έχω δώσει κομμάτι ψυχής σ' αυτά, ενώ σε πρώτη φάση μ' αρέσουν, ενώ γενικά είμαι ευχαριστημένη όταν τα ολοκληρώνω έχω ένα ξαφνικό ξέσπασμα, ένα "μπαμ" αν θέλετε και, πουφ, τα εξαφανίζω. Πατάω το delete και άντε γεια. Το κάνω από πάντα, με έκραζαν φίλες που τους τα έδειχνα και ύστερα τα έψαχναν κι εγώ τίποτα, ανένδοτη "θα γράψω άλλα" τους έλεγα και το άφηνα εκεί. Τώρα για άλλη μια φορά, γράφω κάτι που δεν είναι τίποτα για μένα, λέξεις που δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία, που ξεκινάνε σαν γράμμα σε κάποια φίλη και τελειώνουν σαν τηλέφωνο που βιάζομαι να κλείσω. Γιατί; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Άπειροι εσωτερικοί διάλογοι, απολογισμοί, λίστες, επιθυμίες, οργή και θλίψη. Είναι σαν να προσπαθώ να βγω μέσα από μια τρύπα στο έδαφος, η οποία είναι απλώς πολύ μικρή για να με χωρέσει και σκάβω με τα χέρια ενώ νιώθω μέσα μου πως όλο αυτό είναι μάταιο. Ή μήπως δεν είναι;