Ember

photo

Hello. Τα πράγματα στη ζωή μου, τελευταία, πηγαίνουν ανέλπιστα καλά. Γκρίνιαξα, πάντα γκρινιάζω να πω την αλήθεια και είναι ο,τι είναι, τι να κάνουμε τώρα. Βέβαια έχω κάποια χρόνια που δουλεύω πάνω στα ελαττώματά μου, με τον γνωστό και πλέον διαδεδομένο τρόπο: την ψυχοθεραπεία. Ευελπιστώ κάποια στιγμή, αρκετά απ' αυτά, αν όχι όλα, να τα ξεφορτωθώ. Οι μέρες αυτές, θέλουν φούτερ και ζεστό ρόφημα. Επιτέλους, θα πω. Δεν ξέρετε πόσο καιρό περίμενα το φθινόπωρο. Από τις πρώτες ζέστες του 2025 και, το ξέρετε δε χρειάζεται να σας το πω, ήταν πολλές. Αλλά ήταν και ζόρικες. Τι έλεγα; Α ναι. Η ζωή μου, τελευταία, πηγαίνει ανέλπιστα καλά. Οι λόγοι είναι άνθρωποι και, ποιος να μου το λεγε. Δεν είναι ότι δεν τα πάω καλά με τους ανθρώπους γιατί, πιστέψτε με, τα πηγαίνω πολύ καλά. Κερδίζω άμεσα συμπάθειες, ποτέ δεν είχα πρόβλημα με αυτό και, είμαι εξαιρετική ακροάτρια. Οι άνθρωποι που έχω συναναστραφεί το λένε, εγώ αφαιρούμαι τόσο πολύ γενικά, που θεωρώ ότι το πολλές φορές έχω ακούσει κάτι και δίνω καλή συμβουλή, είναι καθαρά τυχαίο γεγονός. Πάντως, αυτό δεν μου λέει τίποτα γιατί αυτοί οι άνθρωποι που είναι πραγματικά φίλοι και δίπλα μου, είναι αυτοί που στην αρχή της γνωριμίας μας, δεν τα πήγαμε και τόσο καλά. Δεν είναι κακό. Σκέφτομαι τελευταία πολύ, τι έχω ζήσει τον τελευταίο χρόνο και, με προσέχετε; Έχω ζήσει πολλά, δυστυχώς όχι τόσο όμορφα αλλά ούτε και πολύ άσχημα. Τι λοιπόν κι αν η κολλητή μου αποφάσισε να με κάνει πέρα μετά από τριάντα και χρόνια φιλίας, τι κι αν με απέλυσαν σε πάνω από δύο δουλειές που προσπάθησα να μείνω και ήθελα επιτέλους ν' αποκτήσω μία σταθερότητα, τι κι αν πέρασα μία εξάμηνη με πολλά έντονα συμπτώματα κατάθλιψη και δυσκολίες στις σχέσεις μου, τι κι αν πήρα σχεδόν 18 κιλά τα οποία χάνω πολύ δύσκολα.. Τι σημασία έχουν πλέον όλα αυτά, εφόσον κατάφερα να σηκωθώ; Καμία. Για κάθε μέρα που σηκώνομαι χωρίς ημικρανία, γιορτάζω σιωπηλά. Για κάθε αγκαλιά που δίνω, αισθάνομαι ικανοποίηση. Για κάθε φιλί που λαμβάνω, κοκκινίζω. Επειδή παιδιά, την έχω γνωρίσει την άλλη πλευρά κι όχι αυτούς τους έξι μήνες που αναφέρω εδώ. Την έχω γνωρίσει από το σχολείο, από τα φοιτητικά μου χρόνια, από χίλιες δυο άλλες αναποδιές που κόντεψαν να με σπάσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές, που νιώθω ατσάλινη. Τσαλακωμένη μεν, αλλά νικήτρια. Στις συνεδρίες, λέμε πολύ συχνά πως πρέπει να κάνω ασκήσεις αυτοφροντίδας και να λέω στον εαυτό μου, που και που, κανένα μπράβο. Όταν νιώθω ότι το αξίζω. Ουσιαστικά, το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Φαντάζομαι πολλές φορές μέσα στη μέρα, τι θα έκανα αν είχα και παιδιά. Ευτυχώς, δεν έχω κι όχι από την άποψη ότι δεν θέλησα ποτέ να κάνω, λατρεύω τα παιδιά, αλλά ήξερα από πάντα και ακόμα ξέρω πως σαν γονιός, θα δημιουργούσα περισσότερα προβλήματα απ' όσα θα έλυνα. Ήταν αποτρεπτικός παράγοντας αυτό, πάντα. Οι περισσότερες φίλες μου, είναι πλέον μανούλες, τις βλέπω να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες του σήμερα και να δίνουν κάθε μέρα το 100% της ψυχής τους στα παιδιά τους και τις καμαρώνω. Με πολλές από αυτές είχαμε κάνει τη κουβέντα παλιά σχετικά με οικογένεια και παιδιά και μοιραζόμασταν κοινές αντιλήψεις. Άλλαξαν τα πράγματα και, όταν αλλάζουν για καλό αισθάνομαι αυτό που κοντεύει να εξαφανιστεί. Ελπίδα. Τα παιδάκια τους, είναι καθρέφτης του χαρακτήρα τους και δεν φαντάζεστε πόσο χαίρομαι όταν βλέπω πόσο καλά παιδιά είναι. Ύστερα πρέπει να επιστρέψω στα δικά μου, στις δουλειές μου, στη σχέση μου, στα δύο μου γατάκια και στα δύο-τρία ακόμα άτομα που με λατρεύουν. Το να λέω ευχαριστώ για όλα αυτά, δεν είναι πλέον κάτι που γίνεται δύσκολα, ή με φόβο. Είναι κάτι που λέγεται και μου δημιουργεί αυτή την ελαφριά, αθώα ντροπή που λες: το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τον κόσμο, που στη πλειοψηφία του δυστυχεί και βιώνει την απόγνωση σε μεγαλείο, είναι να κοκκινήσω λίγο, για την τόση ευτυχία μου. Στο κάτω-κάτω, τι είμαστε χωρίς την ευγνωμωσύνη;