Σκέφτομαι ότι από τους ανθρώπους που γράφουν, ελάχιστοι το κάνουν για τον εαυτό τους. Τα παραδείγματα που έχω είναι από λογαριασμούς στο Facebook, Instagram, TikTok, Twitter (πλέον X), όπου οι κάτοχοί τους, ό,τι και να δηλώνουν, αυτό στο οποίο στοχεύουν είναι το μεγαλύτερο δυνατό κοινό και τα περισσότερα likes (hearts) ή οποιοδήποτε άλλο reaction.
Θα μου πεις, γιατί, το Blogger ή το Wordpress τι είναι; Δεν είναι πλατφόρμες που προωθούν κάποιους περισσότερο από κάποιους άλλους; Είναι, αλλά ξέρουμε όλοι πως αυτές οι πλατφόρμες πλέον, έχουν πεθάνει. Ή κοντεύουν να πεθάνουν, δεν είναι και απόλυτα καταδικασμένο, αλλά έχουν αλλάξει τα μέσα τα οποία προτιμούν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για προώθηση του οτιδήποτε πουλάνε. Είτε είναι ρούχα, κοσμήματα, φωτογραφίες, ή απλώς λέξεις.
Προσπαθώ να πω ότι όσοι γράφουν ακόμα εδώ, στο blogger, στο wordpress, στο wix έστω, περισσότερο κρατούν ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο, παρά προωθούν μία υπηρεσία και, το βρίσκω κάπως ρομαντικό. Είναι αυτή η φάση του: "Ξέρω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι επαγγελματικά αν ήθελα, το 'χω, μου αρέσει και θα έσκιζα, αλλά προτιμώ να γράφω για να τα έχω κάπου όμορφα, τακτοποιημένα και design-νάτα μέχρι ν' αποφασίσω τι να τα κάνω όταν έρθει η ώρα" και νομίζω πως είναι μία ΑΠΛΑ ωραία φάση.
ΟΚ, ακούγεται λίγο άχαρο έτσι όπως γράφτηκε. Ακούγεται σαν να είναι όλοι όσοι γράφουν εδώ κάπως delulu και αναβλητικοί και χωρίς κάποιο πλάνο ή ιδέα για το τί να κάνουν στη ζωή τους. ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!!! Αλλά εμένα, δεν μου φαίνεται τόσο άσχημο. Η μάνα μου, θα διαφωνούσε. Πολλοί θα διαφωνούσαν, όσο το σκέφτομαι τόσο πολλαπλασιάζονται αλλά, δε βαριέσαι, τελικά δεν μου ακούγεται άχαρο. Καλώς γράφτηκε, καλά τα είπα και, μπράβο μου στην τελική.
Αλλά για να φύγουμε λίγο από εδώ, από τις απόψεις περί επαγγελματικού προσανατολισμού και αποπροσανατολισμού γενικότερα, ήθελα να γράψω για την χθεσινή μου βόλτα η οποία λόγω της ώρας και της εποχής, γίνεται αναγκαστικά νύχτα. Ένα περίεργο πράγμα, όσα χρόνια ζούσα στο χωριό όπου για να βρεις γείτονα έπρεπε να περπατήσεις κάτι χιλιόμετρα, στην καλύτερη πεντακόσια μέτρα, δεν φοβόμουν ποτέ τους νυχτερινούς περιπάτους και μάλιστα μόνη. Στην πόλη, ακόμα και έξι το απόγευμα να είναι (προφανώς έχει ήδη νυχτώσει), σε κάθε τετράγωνο γυρνάω πίσω μου να κοιτάξω, νιώθω πιο σφιγμένη, επιταχύνω σε μέρη που έχει λιγότερο φως και όλα αυτά, γίνονται κάπως ασυνείδητα κι αυτόματα. Λες και το σώμα λέει, "δεν είναι καλά εδώ, άσε με να σε προστατεύσω" και μεταξύ μας, δεν έχει άδικο.
Ανέκαθεν πίστευα ότι το σώμα, ξέρει περισσότερα απ' το μυαλό (crrrrazy, right?). Εν τω μεταξύ, στο χωριό, μπορεί να έβρεχε, να ούρλιαζε ο αέρας μέσα απ' τα δέντρα κι εγώ ατάραχη, μες στην χαρά και την αγαλλίαση. Κανένα πρόβλημα, όλα θα πάνε καλά. Γύρω μου σκοτάδι, η φύση να κάνει πάρτι και τα σκυλιά να γαβγίζουν ασταμάτητα από τον ενθουσιασμό τους που έβλεπαν άνθρωπο να περνάει και να μυρίζει πεύκο και βροχή. Εκεί που δεν είχε φως, ήταν ακόμα πιο μαγικά, γιατί έβλεπα τα αστέρια και τον γαλαξία. Πιο καθαρά απ' ότι φαίνεται από τηλεσκόπιο, δεν κάνω πλάκα. Έτσι είναι το χωριό.
Τώρα στην πόλη, έχεις αυτά της ανασφάλειας, του φόβου, της καχυποψίας. Λέω όμως, μήπως είναι και λίγο θέμα άρνησης; Δηλαδή ναι μεν, βλέπουμε πόσα γίνονται, όλα άσχημα δεν αντιλέγω. Κάθε χθες και καλύτερα, όλοι το λένε και, κοιταζόμαστε όλοι με φόβο, από που να πιαστούμε, πώς θα σωθούμε κτλ. Μήπως έχουμε πειστεί πως όλα, μα όλα στην πόλη και σε κάθε πόλη, είναι καταδικασμένα ν' αποτύχουν και άθελά μας, τελικά τα προκαλούμε; Είναι μία ιδέα, δεν έχω κατασταλάξει, αλλά την φέρνω στο μυαλό μου συχνά, γράφω γι' αυτήν, όμως συζητάω λιγότερο γιατί δεν είναι εύκολο να ανοίξεις ένα τέτοιο θέμα και να πάει καλά, ή να εξακολουθήσει η παρέα σε χαρούμενους ρυθμούς, φεύγουν λίγο-πολύ όλοι κουρέλι.
Στις συνεδρίες με ψυχολόγο, έχω μάθει κάτι σπουδαίο (μεταξύ άλλων), το οποίο είναι πως το κακό, όπως και το καλό, το φτιάχνουμε. Δεν είναι τίποτα από μόνο του άσπρο ή μαύρο, αυτά είναι οι επιλογές που κάνουμε και όχι το πώς κυλούν γενικά τα πράγματα. Η φύση έχει έναν τρόπο να ισορροπεί στο ανάμεσα και, κάπως, πάντα τα καταφέρνει. Οπότε, μήπως εμείς είμαστε οι λοξοί που λυσσάμε να κατευθύνουμε τα πράγματα, είτε προς τη μία, ή την άλλη κατεύθυνση;
Νομίζω, πως το πρόβλημα είναι ότι έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε τόσο in control και in sync με οτιδήποτε συμβαίνει, που δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε πουθενά χωρίς να θεωρούμαστε ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ τη γη. Γι' αυτό λοιπόν, όταν με πιάνει κι εμένα να νιώθω έτσι, κάθομαι στην καρέκλα μου, μπροστά στο laptop, βάζω χεράκια στο πληκτρολόγιο και ξεκινώ να γράφω. Πονάει, κύριοι, να αντιλαμβάνεσαι πως είσαι εσύ το πιο επικίνδυνο πλάσμα. Πονάει, κύριοι, να νιώθεις ο τρελός, σ' έναν κόσμο που κανένας άλλος δε νιώθει τρελός και να ξέρεις πως αυτό σημαίνει ότι ίσως και να 'σαι ο μόνος λογικός που απέμεινε. Πονάει.
*Η φωτογραφία του κειμένου είναι απ' το Pinterest κι αφήνω το link εδώ.
No comments:
Post a Comment