We are ugly but we have a keyboard

Καλησπέρα.

Αποφάσισα να γράφω κάθε μέρα, μετά τον περίπατο που κάνω ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ για μισή ώρα μετά τη δουλειά. 

Σκέφτομαι πως στις μέρες μας, έχουμε ξεχάσει να ζούμε μ' αυτά και μ' αυτά. Αισθάνομαι τυχερή που έζησα κάποια χρόνια πιο αθώα, χωρίς οθόνες μπροστά μου, με αγάπη και φίλους και, κάπως όλα αυτά συνέβαλλαν στο να είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Είναι τυχερό, το έχουν ελάχιστοι και το θυμούνται ακόμα λιγότεροι. 

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν μέρες που θες δε θες, σε καταπίνει λίγο η θλίψη της εποχής. Η πραγματικότητα, δηλαδή, είναι θλιβερή για κάποιον που έχει μάτια και βλέπει, έχει κοινή λογική, λειτουργικό μυαλό. 

Δεν συζητώ για τους αποχαυνωμένους. Αυτό το -κατά τη γνώμη μου- νέο είδος ανθρώπου, homo apohavnosius που πολλοί (και πολύ) αποφεύγουμε να μιλάμε στα σοβαρά γι' αυτό, αλλά θα έπρεπε, διότι κοντεύει να μας εξαφανίσει. Εμάς, τα απλά ανθρωπάκια. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός απ' τη βλακεία. Φοβάμαι, γιατί κυκλοφορούν σχεδόν όλοι, με έναν αέρα ψευτοκουλτουρέ, με ένα καλοσιδερωμένο σακάκι, πουκαμισάκι, γυαλισμένο παπουτσάκι και βγαίνουν να πουν άποψη για θέματα -δε λέω- που όλοι σκεφτόμαστε, όμως με το που ανοίγουν το στόμα να μιλήσουν, βγαίνουν βατράχια. Δηλαδή, εγώ βλέπω βατράχια, εσείς δε ξέρω τι βλέπετε, ή ακόμα και αν το βλέπετε. Ήταν ένα παραμύθι παλιά, με δύο πριγκίπισσες εκ των οποίων η μία μιλούσε κι έβγαιναν από το στόμα της βατράχια, ενώ όταν μιλούσε η άλλη, έβγαιναν τριαντάφυλλα. 

Όπως και να 'χει πάντως κι έχοντας στο νου μου τα τριαντάφυλλα και πόσο λείπουν οι κήποι με τα τριαντάφυλλα από τη καθημερινότητα, αποφάσισα να γράφω κάθε μέρα και να δίνω πόνο, που έκανα έτσι κι αλλιώς, ιδιωτικά, σε σημειωματάρια και σε ημερολόγια με λουκέτο, από πάντα. Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να πιάνει μολύβι και να γράφει. Αυτή η δραστηριότητα, μου δίνει την αίσθηση της ανακάλυψης, την αίσθηση του ταξιδιού κι ας είναι κάτι που οι περισσότεροι βρίσκουν ανούσιο, παλιό και άχρηστο. 

Ακούγονται αυτά, δεν είναι ψέμα. Όσο να πεις, πληγώνεσαι να ακούς τέτοια λόγια, από ανθρώπους που είναι κυρίως συνομίληκοι και ψάχνωντας να βρεις μαζί τους ένα χέρι να σε κρατήσει και να κρατήσεις τρυφερά, πέφτεις σε λάκο βαθύ και αυτοί καθώς σε κοιτάζουν από πάνω, όλο ρωτάνε: «έλα μωρέ και τι έγινε;», «τώρα αλήθεια, γι' αυτό κάνεις έτσι;», «δεν σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις», «είσαι υπερβολική» κι άλλα τέτοια. Κρίμα δεν είναι; Είναι να μην στενοχωριέσαι; Πες, όμως, ότι τα έχεις ξεπεράσει αυτά. Ότι είσαι σε τόσο καλή σχέση με τον εαυτό σου που λες, με 'γεια τους, με χαρά τους. Η γνώμη τους είναι, όχι η δική μου και προχωράς.

Σκέφτομαι, γιατί να χαλάσω την διάθεσή μου γι' αυτούς; Μήπως τους χρωστάω; Αμ δε. Δεν χρωστάω σε κανέναν και ποτέ δεν κυνήγησα περισσότερα απ' όσα πίστευα ότι αξίζω. Μεγάλωσα για να γίνω ταπεινός άνθρωπος. Όχι ταπεινό χαμομηλάκι, αλλά ταπεινός άνθρωπος που είμαι χαρούμενη με τα λίγα κι ακόμα πιο χαρούμενη με το τίποτα, ορισμένες φορές. Τα τελευταία χρόνια, ενώ κρατώ μια κάποια ταπεινοφροσύνη, ανακαλύπτω τι πραγματικά αξίζω και πώς αληθινά αξίζω να μου φέρονται. Δεν το φωνάζω ποτέ δυνατά, αλλά το απαιτώ ήσυχα και με σταθερό tempo. Άλλαξα και αλλάζω. Που είναι το κακό σ' αυτό;

Σίγουρα, δε θεωρώ πως είναι κακό αν αλλάζεις με τον καιρό. Ίσα-ίσα, πιστεύω πως αυτή είναι η ανθρώπινη, θνητή πορεία μας, να εξελισσόμαστε, να μαθαίνουμε, να ανεβαίνουμε σκαλοπατάκια στη ζωή μας, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά. Το σημαντικό είναι πως κάνουμε όλοι βήματα μπροστά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Είναι η φυσική εξέλιξη και το να πηγαίνεις κόντρα σ' αυτήν, το θεωρώ αφελές, το λιγότερο. Συνεπώς ναι, άλλαξα, ωστόσο κάποια πράγματα έχουν παραμείνει ίδια. 

Όπως το ότι στενοχωριέμαι ακόμα για βλακείες, για ουσιαστικά ανούσια πράγματα. Το παρατηρώ και θυμώνω, ενώ ξέρω πως δεν μου κάνει καλό. Πιστεύω πως τελικά, θα τα καταφέρω, είναι ένας από τους λόγους που συνεχίζω να πιάνομαι από μικρές κι όμορφες στιγμές, να βγαίνω αυτή τη βόλτα καθημερινά πιστεύοντας ότι κάτι μικρό θα αλλάξει, να παίρνω τη φωτογραφική μου και να τραβάω "κλικς" στοχεύοντας τα σύννεφα, ενώ όλα στον κόσμο, τα περισσότερα στον περίγυρο και κάποια ακόμα και στον ευρύ κύκλο της οικογένειας, μου λένε απλά παράτα τα, δεν αξίζει να ζεις. Όχι, αξίζει κάθε στιγμή και είμαι ευγνώμων γι' αυτήν. Όποτε το θυμάμαι το λέω και φωναχτά, δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνά.

Προγραμματίζω λοιπόν να ανεβαίνουν κάποια posts εδώ, ακόμα κι όταν εγώ δεν θα είμαι. Γιατί είναι σημαντικό να έχεις συνέπεια σε κάτι που αγαπάς να κάνεις, ακόμα κι όταν όλοι σου λένε πως είναι ανόητο. Ή το αγαπημένο μου "έτσι δεν θα βγάλεις λεφτά". 

Οι όμορφοι και οι έξυπνοι, μπορεί να έχουν YouTube και TikTok να τα λένε και καλά κάνουν. Όμως, ο αγαπημένος Leonard Cohen σε ένα τραγούδι του έχει τραγουδήσει τον στίχο: "we are ugly but we have the music" και μόνο γι' αυτήν τη περίπτωση, θα αλλάξω την λέξη music με την λέξη keyboard κι έχω τον δικό μου στίχο. Μόνο αυτό, που θα μπει και στον τίτλο. Τόσο απλά. 

Σας χαιρετώ όσους διαβάσετε ως το τέλος (και μπράβο σας για την επιμονή). 'Till next time! 🫶🧸

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.