Πρώτο post και σκέψεις

Καλησπέρα.

Εδώ και μέρες έχω ανοιχτό στο laptop μου το notepad και δίνω πόνο. Γράφω για όσα πονάνε. Γράφω από δεκατεσσάρων χρονών και είμαι τριάντα-εφτά. Όχι πως η ηλικία έχει καμία σημασία. Έτσι, να 'χαμε, να λέγαμε. 

Τελευταία, έχω την ανάγκη να είμαι ανώνυμη. Δεν θέλω να με βρίσκει άνθρωπος, πώς το λένε. Πιστεύω ότι χιλιάδες άνθρωποι, μοιράζονται την ίδια ανάγκη με εμένα, οπότε παίρνω το θάρρος να το γράψω δημόσια. Ποιος ξέρει; Ίσως εμείς οι περίεργοι, οι αντικοινωνικοί, οι ξινοί, να βρούμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε για μία φορά οι σωστοί. Αλλά κι αν όχι, τι έγινε; Σίγουρα έχουμε φάει πολλές κατραπακιές, για να μας πτοήσουν τέτοια μικρά κι ανόητα πράγματα.

Ευτυχώς, ζω σε μία αρκετά μεγάλη πόλη παρ' όλο που έχω μεγαλώσει από παιδί σε επαρχία, μες στη φύση, κάτω από πεντακάθαρο ουρανό και με τη μυρωδιά της θάλασσας πάντα στα ρουθούνια, να τα καθαρίζει. Άλλες μέρες ξυπνώ και μου λείπει η ζωή εκεί, άλλες, όπως σήμερα, ξυπνώ και νιώθω τυχερή που είμαι εδώ. Για κάποιο λόγο κάνουμε όλοι τις επιλογές που κάνουμε κι εγώ, σίγουρα δεν είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Για κάποιο λόγο είχα μανία με την φυγή, για κάποιο λόγο πάλι καταστάλαξα και δε θέλω να φύγω ξανά. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. 

Δεν το θεωρώ απίθανο κάποια στιγμή στο μέλλον να ξανά φτιάξω βαλίτσες. Αλλά δεν το σκέφτομαι τώρα. Ίσως γίνει. Πλέον, δεν αποκλείω ενδεχόμενα, όλα είναι το ίδιο πιθανά. Κρατώ μόνο πως για τώρα, είμαι ικανοποιημένη με τη ζωή μου και με τις επιλογές μου. Άλλοτε δεν ήμουν κι από το να τα βάλω με τον κόσμο, τα έβαζα μαζί μου, πάλευα, προσπαθούσα κι έκανα στον εαυτό μου ό,τι χειρότερο μπορούσα προκειμένου να με φτιάξω, να με κάνω καλύτερη. Όχι πια, ξέρω πως δεν λειτουργεί έτσι κι αποφάσισα (έτσι ένα πρωινό που ξύπνησα, τόσο απλά) να φροντίσω εμένα και να αγκαλιάσω όλα όσα είμαι. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. 

Δίνω πόνο λοιπόν στο notepad, όπως είπα και προηγουμένως και σκέφτηκα: γιατί μόνο στο notepad? Γιατί να μην το μεταφέρω κάπου όπου να 'ναι σε κοινή θέα και, ακόμα κι αν δεν με βρει κανένας, ίσως κάποτε βρεθούν τα σωστά keywords, σε κάποιο search και κάποιος, κάπου, ίσως ταυτιστεί με αυτές τις σκέψεις. Ωραία δεν θα ήταν; Ωραίο δεν είναι πάντα, να νιώθουμε λιγότερο μόνοι στο σκοτάδι μας; Μ' αυτό το σκεπτικό λοιπόν, να σας καλωσορίσω.

Τίποτα καινούριο, που δεν έχει ξανά ειπωθεί, τίποτα τόσο αξιόλογο ώστε να μπει σε κάποιο βιβλίο, ή συλλογή, ωστόσο αξία δεν έχουν μονάχα όσα κοστολογούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά κι όσα χωρίς κανένα κόστος, αγκαλιάζουν, ζεσταίνουν και παρηγορούν. Έτσι σκέφτομαι εγώ, τουλάχιστον. Σωστό ή λάθος, μόνο ο χρόνος θα το πει, κανένας άλλος.

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.