The "other"

Καλησπέρα.

Σκέφτομαι.. Αν είχα 50 λεπτά για κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι, τώρα θα έγραφα το ίδιο post από ένα όμορφο και cosy σπιτάκι με κήπο και παράθυρα με θέα ανατολή και δύση. Ένα να κοιτάει τα βουνά, ένα τη θάλασσα και κανέναν γείτονα. Όχι ότι μου κακοπέφτει το διαμέρισμα. Δούλεψα, ίδρωσα, μάτωσα για να καταφέρω να φύγω από φιλοξενούμενη σε οποιοδήποτε άλλο σπίτι και να ξεκινήσω τη ζωή μου. Κάθε μέρα νιώθω καλά μ' αυτό, καμία μέρα δεν έχω μετανιώσει τις επιλογές μου. 

Χθες πάλι, κάτι μ' έπιασε μετά τη βόλτα μου και δεν ήμουν καθόλου καλά. Ήθελα να φωνάζω, να χτυπιέμαι, να σπάω πράγματα. Τα δύο πρώτα τα έκανα, το τρίτο, δεν το έκανα, κατάφερα να ηρέμησω μάλλον. Ούτε που θυμάμαι πώς. Γενικά πάνω στα νεύρα μου, όλα θολώνουν και είναι λες και δίνεις ένα κατάνα σε κάποιον ανισόρροπο, δένοντας ένα μαύρο μαντήλι στα μάτια του και να τον αφήνεις ελεύθερο. Προσπαθώντας να δω τώρα, τι ήταν αυτό που με έκανε να τιλτάρω τόσο άσχημα, συνειδητοποιώ ότι ήταν μια απλή, μικρή καθυστέρηση.

Αυτό που σκέφτηκα, ήταν πως ήθελα να φύγω, να πάω τη βόλτα μου και να γυρίσω να περάσω λίγο χρόνο με τον άντρα μου ο οποίος δεν λέει απλά ότι με λατρεύει. Με λατρεύει. Τι έκανα αντί να τον αγκαλιάσω; Έφυγα απ' το σπίτι σαν κυνηγημένη με το που σχόλασα, πέρασα σχεδόν μέσα απ' τον άντρα μου σαν να μην υπήρχε καν στον χώρο, σαν να ήταν αέρας κοπανιστός, γύρισα και ξέσπασα πάνω του τα νεύρα μου σε σημείο να τον κάνω να ζαλιστεί και να θέλει να πέσει για ύπνο, στενοχωρημένος και κακόκεφος. 

Ύστερα από όλο αυτό, πήγα στο μπάνιο, έκλεισα την πόρτα, έβαλα το κεφάλι μου στις πετσέτες που κρέμονταν από τη πόρτα και έκλαψα για δέκα ολόκληρα λεπτά, με λυγμούς και, πονούσα σε όλο το σώμα. Κάποια στιγμή ζαλίστηκα κι εγώ, γονάτισα στο πάτωμα του μπάνιου, συνειδητοποίησα την γελοιότητα της όλης φάσης, με έπιασε νευρικό γέλιο, σηκώθηκα, άνοιξα τη βρύση και έβαλα το κεφάλι κάτω από τον νιπτήρα για άλλα δύο λεπτά. Τότε, άρχισαν να υποχωρούν οι κακές σκέψεις. Τότε, άρχισα να νιώθω "εγώ" ξανά.

Το παραπάνω, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Υπήρχε μια περίοδος που μου συνέβαινε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και, μια φορά την εβδομάδα είναι πολύ. Είναι πολύ, ακόμα κι αν συμβαίνει μία φορά το μήνα. Με λίγα λόγια, καλύτερα να μη συμβαίνει, τελεία.

Στο όμορφο και cosy σπιτάκι με κήπο και παράθυρα λοιπόν, που δεν είμαι, η άλλη "εγώ" κάνει σχέδια, όνειρα και ήδη βρίσκεται στη κουζίνα και μαγειρεύει. Αναγκάζομαι να επισκέπτομαι συχνά την άλλη "εγώ" για να της ζητήσω βοήθεια. Μοιάζει τόσο καλή, ισορροπημένη, σοφή και, τρέχω καταπάνω της σαν μωρό παιδί για να νιώσω ασφάλεια. Να πάρω την ζεστασιά της και λίγη από τη δύναμή της για να μπορέσω να προχωρήσω. Είναι πολλές οι στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ μόνη κι ότι, κανένας όσο κι αν το θέλει δεν θα μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά, εκτός από αυτήν. Πάντα, πάντα λοιπόν εκείνη θυμάται τα όμορφα και πάντα, πάντα είναι αυτό που έχω ανάγκη για να βγω απ' το σκοτάδι.

Έτσι λοιπόν, επινοώ πραγματικότητες οι οποίες δεν υπάρχουν και για λίγο, πάω και τρυπώνω μέσα. Δεν έχει να κάνει με ανάγκη να δραπετεύσω από αυτήν, δεν έχει κάτι κακό αυτή η πραγματικότητα, απλώς δυσκολεύομαι να βρω τον εαυτό μου. Νιώθω περισσότερο χαμένη, από εκεί και ο τίτλος του blog. Είναι αυτή η σχέση, ανάμεσα στις δύο εκδοχές μου. Πλέον, είναι τρυφερή. Άλλοτε, παλιότερα, ήταν καθαρά εχθρική. Υποθέτω πως με τα χρόνια, κανείς πρέπει να μαλακώνει; Πάντως, ο κόσμος γύρω μας, νιώθω πως μεγαλώνοντας σκληραίνει, γίνονται σαν διαμάντια οι καρδιές των ανθρώπων, ενώ η δική μου, καρδιά αγκινάρας. Δε ξέρω, έχω πολλά να ανακαλύψω ακόμη. 

'Till next time! 🫶🧸

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.