3 πατρίδες: το χωριό, η πόλη και το πληκτρολόγιο

Καλησπέρα.

Σκέφτομαι ότι από τους ανθρώπους που γράφουν, ελάχιστοι το κάνουν για τον εαυτό τους. Τα παραδείγματα που έχω είναι από λογαριασμούς στο Facebook, Instagram, TikTok, Twitter (πλέον X), όπου οι κάτοχοί τους, ό,τι και να δηλώνουν, αυτό στο οποίο στοχεύουν είναι το μεγαλύτερο δυνατό κοινό και τα περισσότερα likes (hearts) ή οποιοδήποτε άλλο reaction. 

Θα μου πεις, γιατί, το Blogger ή το Wordpress τι είναι; Δεν είναι πλατφόρμες που προωθούν κάποιους περισσότερο από κάποιους άλλους; Είναι, αλλά ξέρουμε όλοι πως αυτές οι πλατφόρμες πλέον, έχουν πεθάνει. Ή κοντεύουν να πεθάνουν, δεν είναι και απόλυτα καταδικασμένο, αλλά έχουν αλλάξει τα μέσα τα οποία προτιμούν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για προώθηση του οτιδήποτε πουλάνε. Είτε είναι ρούχα, κοσμήματα, φωτογραφίες, ή απλώς λέξεις.

Προσπαθώ να πω ότι όσοι γράφουν ακόμα εδώ, στο blogger, στο wordpress, στο wix έστω, περισσότερο κρατούν ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο, παρά προωθούν μία υπηρεσία και, το βρίσκω κάπως ρομαντικό. Είναι αυτή η φάση του: "Ξέρω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι επαγγελματικά αν ήθελα, το 'χω, μου αρέσει και θα έσκιζα, αλλά προτιμώ να γράφω για να τα έχω κάπου όμορφα, τακτοποιημένα και design-νάτα μέχρι ν' αποφασίσω τι να τα κάνω όταν έρθει η ώρα" και νομίζω πως είναι μία ΑΠΛΑ ωραία φάση.

ΟΚ, ακούγεται λίγο άχαρο έτσι όπως γράφτηκε. Ακούγεται σαν να είναι όλοι όσοι γράφουν εδώ κάπως delulu και αναβλητικοί και χωρίς κάποιο πλάνο ή ιδέα για το τί να κάνουν στη ζωή τους. ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!!! Αλλά εμένα, δεν μου φαίνεται τόσο άσχημο. Η μάνα μου, θα διαφωνούσε. Πολλοί θα διαφωνούσαν, όσο το σκέφτομαι τόσο πολλαπλασιάζονται αλλά, δε βαριέσαι, τελικά δεν μου ακούγεται άχαρο. Καλώς γράφτηκε, καλά τα είπα και, μπράβο μου στην τελική. 

Αλλά για να φύγουμε λίγο από εδώ, από τις απόψεις περί επαγγελματικού προσανατολισμού και αποπροσανατολισμού γενικότερα, ήθελα να γράψω για την χθεσινή μου βόλτα η οποία λόγω της ώρας και της εποχής, γίνεται αναγκαστικά νύχτα. Ένα περίεργο πράγμα, όσα χρόνια ζούσα στο χωριό όπου για να βρεις γείτονα έπρεπε να περπατήσεις κάτι χιλιόμετρα, στην καλύτερη πεντακόσια μέτρα, δεν φοβόμουν ποτέ τους νυχτερινούς περιπάτους και μάλιστα μόνη. Στην πόλη, ακόμα και έξι το απόγευμα να είναι (προφανώς έχει ήδη νυχτώσει), σε κάθε τετράγωνο γυρνάω πίσω μου να κοιτάξω, νιώθω πιο σφιγμένη, επιταχύνω σε μέρη που έχει λιγότερο φως και όλα αυτά, γίνονται κάπως ασυνείδητα κι αυτόματα. Λες και το σώμα λέει, "δεν είναι καλά εδώ, άσε με να σε προστατεύσω" και μεταξύ μας, δεν έχει άδικο.

Ανέκαθεν πίστευα ότι το σώμα, ξέρει περισσότερα απ' το μυαλό (crrrrazy, right?). Εν τω μεταξύ, στο χωριό, μπορεί να έβρεχε, να ούρλιαζε ο αέρας μέσα απ' τα δέντρα κι εγώ ατάραχη, μες στην χαρά και την αγαλλίαση. Κανένα πρόβλημα, όλα θα πάνε καλά. Γύρω μου σκοτάδι, η φύση να κάνει πάρτι και τα σκυλιά να γαβγίζουν ασταμάτητα από τον ενθουσιασμό τους που έβλεπαν άνθρωπο να περνάει και να μυρίζει πεύκο και βροχή. Εκεί που δεν είχε φως, ήταν ακόμα πιο μαγικά, γιατί έβλεπα τα αστέρια και τον γαλαξία. Πιο καθαρά απ' ότι φαίνεται από τηλεσκόπιο, δεν κάνω πλάκα. Έτσι είναι το χωριό. 

Τώρα στην πόλη, έχεις αυτά της ανασφάλειας, του φόβου, της καχυποψίας. Λέω όμως, μήπως είναι και λίγο θέμα άρνησης; Δηλαδή ναι μεν, βλέπουμε πόσα γίνονται, όλα άσχημα δεν αντιλέγω. Κάθε χθες και καλύτερα, όλοι το λένε και, κοιταζόμαστε όλοι με φόβο, από που να πιαστούμε, πώς θα σωθούμε κτλ. Μήπως έχουμε πειστεί πως όλα, μα όλα στην πόλη και σε κάθε πόλη, είναι καταδικασμένα ν' αποτύχουν και άθελά μας, τελικά τα προκαλούμε; Είναι μία ιδέα, δεν έχω κατασταλάξει, αλλά την φέρνω στο μυαλό μου συχνά, γράφω γι' αυτήν, όμως συζητάω λιγότερο γιατί δεν είναι εύκολο να ανοίξεις ένα τέτοιο θέμα και να πάει καλά, ή να εξακολουθήσει η παρέα σε χαρούμενους ρυθμούς, φεύγουν λίγο-πολύ όλοι κουρέλι. 

Στις συνεδρίες με ψυχολόγο, έχω μάθει κάτι σπουδαίο (μεταξύ άλλων), το οποίο είναι πως το κακό, όπως και το καλό, το φτιάχνουμε. Δεν είναι τίποτα από μόνο του άσπρο ή μαύρο, αυτά είναι οι επιλογές που κάνουμε και όχι το πώς κυλούν γενικά τα πράγματα. Η φύση έχει έναν τρόπο να ισορροπεί στο ανάμεσα και, κάπως, πάντα τα καταφέρνει. Οπότε, μήπως εμείς είμαστε οι λοξοί που λυσσάμε να κατευθύνουμε τα πράγματα, είτε προς τη μία, ή την άλλη κατεύθυνση; 

Νομίζω, πως το πρόβλημα είναι ότι έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε τόσο in control και in sync με οτιδήποτε συμβαίνει, που δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε πουθενά χωρίς να θεωρούμαστε ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ τη γη. Γι' αυτό λοιπόν, όταν με πιάνει κι εμένα να νιώθω έτσι, κάθομαι στην καρέκλα μου, μπροστά στο laptop, βάζω χεράκια στο πληκτρολόγιο και ξεκινώ να γράφω. Πονάει, κύριοι, να αντιλαμβάνεσαι πως είσαι εσύ το πιο επικίνδυνο πλάσμα. Πονάει, κύριοι, να νιώθεις ο τρελός, σ' έναν κόσμο που κανένας άλλος δε νιώθει τρελός και να ξέρεις πως αυτό σημαίνει ότι ίσως και να 'σαι ο μόνος λογικός που απέμεινε. Πονάει.

*Η φωτογραφία του κειμένου είναι απ' το Pinterest κι αφήνω το link εδώ.

We are ugly but we have a keyboard

Καλησπέρα.

Αποφάσισα να γράφω κάθε μέρα, μετά τον περίπατο που κάνω ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ για μισή ώρα μετά τη δουλειά. 

Σκέφτομαι πως στις μέρες μας, έχουμε ξεχάσει να ζούμε μ' αυτά και μ' αυτά. Αισθάνομαι τυχερή που έζησα κάποια χρόνια πιο αθώα, χωρίς οθόνες μπροστά μου, με αγάπη και φίλους και, κάπως όλα αυτά συνέβαλλαν στο να είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Είναι τυχερό, το έχουν ελάχιστοι και το θυμούνται ακόμα λιγότεροι. 

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν μέρες που θες δε θες, σε καταπίνει λίγο η θλίψη της εποχής. Η πραγματικότητα, δηλαδή, είναι θλιβερή για κάποιον που έχει μάτια και βλέπει, έχει κοινή λογική, λειτουργικό μυαλό. 

Δεν συζητώ για τους αποχαυνωμένους. Αυτό το -κατά τη γνώμη μου- νέο είδος ανθρώπου, homo apohavnosius που πολλοί (και πολύ) αποφεύγουμε να μιλάμε στα σοβαρά γι' αυτό, αλλά θα έπρεπε, διότι κοντεύει να μας εξαφανίσει. Εμάς, τα απλά ανθρωπάκια. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός απ' τη βλακεία. Φοβάμαι, γιατί κυκλοφορούν σχεδόν όλοι, με έναν αέρα ψευτοκουλτουρέ, με ένα καλοσιδερωμένο σακάκι, πουκαμισάκι, γυαλισμένο παπουτσάκι και βγαίνουν να πουν άποψη για θέματα -δε λέω- που όλοι σκεφτόμαστε, όμως με το που ανοίγουν το στόμα να μιλήσουν, βγαίνουν βατράχια. Δηλαδή, εγώ βλέπω βατράχια, εσείς δε ξέρω τι βλέπετε, ή ακόμα και αν το βλέπετε. Ήταν ένα παραμύθι παλιά, με δύο πριγκίπισσες εκ των οποίων η μία μιλούσε κι έβγαιναν από το στόμα της βατράχια, ενώ όταν μιλούσε η άλλη, έβγαιναν τριαντάφυλλα. 

Όπως και να 'χει πάντως κι έχοντας στο νου μου τα τριαντάφυλλα και πόσο λείπουν οι κήποι με τα τριαντάφυλλα από τη καθημερινότητα, αποφάσισα να γράφω κάθε μέρα και να δίνω πόνο, που έκανα έτσι κι αλλιώς, ιδιωτικά, σε σημειωματάρια και σε ημερολόγια με λουκέτο, από πάντα. Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να πιάνει μολύβι και να γράφει. Αυτή η δραστηριότητα, μου δίνει την αίσθηση της ανακάλυψης, την αίσθηση του ταξιδιού κι ας είναι κάτι που οι περισσότεροι βρίσκουν ανούσιο, παλιό και άχρηστο. 

Ακούγονται αυτά, δεν είναι ψέμα. Όσο να πεις, πληγώνεσαι να ακούς τέτοια λόγια, από ανθρώπους που είναι κυρίως συνομίληκοι και ψάχνωντας να βρεις μαζί τους ένα χέρι να σε κρατήσει και να κρατήσεις τρυφερά, πέφτεις σε λάκο βαθύ και αυτοί καθώς σε κοιτάζουν από πάνω, όλο ρωτάνε: «έλα μωρέ και τι έγινε;», «τώρα αλήθεια, γι' αυτό κάνεις έτσι;», «δεν σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις», «είσαι υπερβολική» κι άλλα τέτοια. Κρίμα δεν είναι; Είναι να μην στενοχωριέσαι; Πες, όμως, ότι τα έχεις ξεπεράσει αυτά. Ότι είσαι σε τόσο καλή σχέση με τον εαυτό σου που λες, με 'γεια τους, με χαρά τους. Η γνώμη τους είναι, όχι η δική μου και προχωράς.

Σκέφτομαι, γιατί να χαλάσω την διάθεσή μου γι' αυτούς; Μήπως τους χρωστάω; Αμ δε. Δεν χρωστάω σε κανέναν και ποτέ δεν κυνήγησα περισσότερα απ' όσα πίστευα ότι αξίζω. Μεγάλωσα για να γίνω ταπεινός άνθρωπος. Όχι ταπεινό χαμομηλάκι, αλλά ταπεινός άνθρωπος που είμαι χαρούμενη με τα λίγα κι ακόμα πιο χαρούμενη με το τίποτα, ορισμένες φορές. Τα τελευταία χρόνια, ενώ κρατώ μια κάποια ταπεινοφροσύνη, ανακαλύπτω τι πραγματικά αξίζω και πώς αληθινά αξίζω να μου φέρονται. Δεν το φωνάζω ποτέ δυνατά, αλλά το απαιτώ ήσυχα και με σταθερό tempo. Άλλαξα και αλλάζω. Που είναι το κακό σ' αυτό;

Σίγουρα, δε θεωρώ πως είναι κακό αν αλλάζεις με τον καιρό. Ίσα-ίσα, πιστεύω πως αυτή είναι η ανθρώπινη, θνητή πορεία μας, να εξελισσόμαστε, να μαθαίνουμε, να ανεβαίνουμε σκαλοπατάκια στη ζωή μας, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά. Το σημαντικό είναι πως κάνουμε όλοι βήματα μπροστά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Είναι η φυσική εξέλιξη και το να πηγαίνεις κόντρα σ' αυτήν, το θεωρώ αφελές, το λιγότερο. Συνεπώς ναι, άλλαξα, ωστόσο κάποια πράγματα έχουν παραμείνει ίδια. 

Όπως το ότι στενοχωριέμαι ακόμα για βλακείες, για ουσιαστικά ανούσια πράγματα. Το παρατηρώ και θυμώνω, ενώ ξέρω πως δεν μου κάνει καλό. Πιστεύω πως τελικά, θα τα καταφέρω, είναι ένας από τους λόγους που συνεχίζω να πιάνομαι από μικρές κι όμορφες στιγμές, να βγαίνω αυτή τη βόλτα καθημερινά πιστεύοντας ότι κάτι μικρό θα αλλάξει, να παίρνω τη φωτογραφική μου και να τραβάω "κλικς" στοχεύοντας τα σύννεφα, ενώ όλα στον κόσμο, τα περισσότερα στον περίγυρο και κάποια ακόμα και στον ευρύ κύκλο της οικογένειας, μου λένε απλά παράτα τα, δεν αξίζει να ζεις. Όχι, αξίζει κάθε στιγμή και είμαι ευγνώμων γι' αυτήν. Όποτε το θυμάμαι το λέω και φωναχτά, δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνά.

Προγραμματίζω λοιπόν να ανεβαίνουν κάποια posts εδώ, ακόμα κι όταν εγώ δεν θα είμαι. Γιατί είναι σημαντικό να έχεις συνέπεια σε κάτι που αγαπάς να κάνεις, ακόμα κι όταν όλοι σου λένε πως είναι ανόητο. Ή το αγαπημένο μου "έτσι δεν θα βγάλεις λεφτά". 

Οι όμορφοι και οι έξυπνοι, μπορεί να έχουν YouTube και TikTok να τα λένε και καλά κάνουν. Όμως, ο αγαπημένος Leonard Cohen σε ένα τραγούδι του έχει τραγουδήσει τον στίχο: "we are ugly but we have the music" και μόνο γι' αυτήν τη περίπτωση, θα αλλάξω την λέξη music με την λέξη keyboard κι έχω τον δικό μου στίχο. Μόνο αυτό, που θα μπει και στον τίτλο. Τόσο απλά. 

Σας χαιρετώ όσους διαβάσετε ως το τέλος (και μπράβο σας για την επιμονή). 'Till next time! 🫶🧸

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.

Πρώτο post και σκέψεις

Καλησπέρα.

Εδώ και μέρες έχω ανοιχτό στο laptop μου το notepad και δίνω πόνο. Γράφω για όσα πονάνε. Γράφω από δεκατεσσάρων χρονών και είμαι τριάντα-εφτά. Όχι πως η ηλικία έχει καμία σημασία. Έτσι, να 'χαμε, να λέγαμε. 

Τελευταία, έχω την ανάγκη να είμαι ανώνυμη. Δεν θέλω να με βρίσκει άνθρωπος, πώς το λένε. Πιστεύω ότι χιλιάδες άνθρωποι, μοιράζονται την ίδια ανάγκη με εμένα, οπότε παίρνω το θάρρος να το γράψω δημόσια. Ποιος ξέρει; Ίσως εμείς οι περίεργοι, οι αντικοινωνικοί, οι ξινοί, να βρούμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε για μία φορά οι σωστοί. Αλλά κι αν όχι, τι έγινε; Σίγουρα έχουμε φάει πολλές κατραπακιές, για να μας πτοήσουν τέτοια μικρά κι ανόητα πράγματα.

Ευτυχώς, ζω σε μία αρκετά μεγάλη πόλη παρ' όλο που έχω μεγαλώσει από παιδί σε επαρχία, μες στη φύση, κάτω από πεντακάθαρο ουρανό και με τη μυρωδιά της θάλασσας πάντα στα ρουθούνια, να τα καθαρίζει. Άλλες μέρες ξυπνώ και μου λείπει η ζωή εκεί, άλλες, όπως σήμερα, ξυπνώ και νιώθω τυχερή που είμαι εδώ. Για κάποιο λόγο κάνουμε όλοι τις επιλογές που κάνουμε κι εγώ, σίγουρα δεν είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Για κάποιο λόγο είχα μανία με την φυγή, για κάποιο λόγο πάλι καταστάλαξα και δε θέλω να φύγω ξανά. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. 

Δεν το θεωρώ απίθανο κάποια στιγμή στο μέλλον να ξανά φτιάξω βαλίτσες. Αλλά δεν το σκέφτομαι τώρα. Ίσως γίνει. Πλέον, δεν αποκλείω ενδεχόμενα, όλα είναι το ίδιο πιθανά. Κρατώ μόνο πως για τώρα, είμαι ικανοποιημένη με τη ζωή μου και με τις επιλογές μου. Άλλοτε δεν ήμουν κι από το να τα βάλω με τον κόσμο, τα έβαζα μαζί μου, πάλευα, προσπαθούσα κι έκανα στον εαυτό μου ό,τι χειρότερο μπορούσα προκειμένου να με φτιάξω, να με κάνω καλύτερη. Όχι πια, ξέρω πως δεν λειτουργεί έτσι κι αποφάσισα (έτσι ένα πρωινό που ξύπνησα, τόσο απλά) να φροντίσω εμένα και να αγκαλιάσω όλα όσα είμαι. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. 

Δίνω πόνο λοιπόν στο notepad, όπως είπα και προηγουμένως και σκέφτηκα: γιατί μόνο στο notepad? Γιατί να μην το μεταφέρω κάπου όπου να 'ναι σε κοινή θέα και, ακόμα κι αν δεν με βρει κανένας, ίσως κάποτε βρεθούν τα σωστά keywords, σε κάποιο search και κάποιος, κάπου, ίσως ταυτιστεί με αυτές τις σκέψεις. Ωραία δεν θα ήταν; Ωραίο δεν είναι πάντα, να νιώθουμε λιγότερο μόνοι στο σκοτάδι μας; Μ' αυτό το σκεπτικό λοιπόν, να σας καλωσορίσω.

Τίποτα καινούριο, που δεν έχει ξανά ειπωθεί, τίποτα τόσο αξιόλογο ώστε να μπει σε κάποιο βιβλίο, ή συλλογή, ωστόσο αξία δεν έχουν μονάχα όσα κοστολογούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά κι όσα χωρίς κανένα κόστος, αγκαλιάζουν, ζεσταίνουν και παρηγορούν. Έτσι σκέφτομαι εγώ, τουλάχιστον. Σωστό ή λάθος, μόνο ο χρόνος θα το πει, κανένας άλλος.

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.