Μάλλον μοναξιά

Καλημέρα.

Θα έχετε καταλάβει μέχρι τώρα πως οι μέρες μου κυλάνε δύσκολα. Για να το περιγράψω καλύτερα, μοιάζουν με φίδια, που σέρνονται νωχελικά σε βραχώδεις επιφάνειες. Όλα αντιμετωπίζονται: λίγο χιούμορ, λίγο γράψιμο, ατέλειωτο περπάτημα (Θεέ μου, πόσο περπάτημα), και ευτυχώς μερικοί άνθρωποι που αγαπώ και υπάρχουν ακόμη γύρω μου. Στα δύσκολα όμως, όταν δεν μπορώ να πάρω τους δρόμους (κόπωση, κακή διάθεση κτλ), όταν δεν μπορώ να δω κανέναν ή να φέρω κανέναν κοντά μου, όταν δεν έχω ούτε μια σταγόνα διάθεσης για αστεία, γράφω. Το γράψιμο με κρατάει, μετά με σπρώχνει πάλι προς όλα τα παραπάνω που όντως βοηθούν.

Δεν ξέρω αν με ωφελεί πραγματικά να γράψω ακόμη ένα κείμενο. Δεν ξέρω αν με ωφέλησε ποτέ η ανάγκη να καταφεύγω στο πληκτρολόγιο. Ίσως δεν ωφέλησε, ίσως δεν ωφελεί. Από την άλλη, έχω πάντα την ίδια γνώμη: «Το νιώθεις; Κάν’ το. Θα δεις τις συνέπειες μετά». Το λένε "ζωή". Έτσι πορεύτηκα μέχρι τα είκοσι-πέντε μου περίπου, και κάπου μέσα μου το αναγνωρίζω ως μικρό κατόρθωμα. Η ωρίμανση, η ομολογουμένως αργοπορημένη, η ασθμαίνουσα,ήρθε αργότερα για μένα απ’ ό,τι για άλλους συνομήλικους. Και το αστείο είναι ότι τώρα βλέπω αυτούς τους τόσο ώριμους “συμμαθητές” μου (γενικός ο όρος, δεν πήγαμε και όλοι μαζί σχολείο) να μπεμπεδίζουν και να λειτουργούν παρορμητικά, την ώρα που εγώ έχω κουραστεί πια από αυτό το παιχνίδι. Νομίζω, νομίζω (!!!!!!) πέθανα στα είκοσι-πέντε μου.

Όταν καμιά φορά τύχει να μιλήσω σε κάποιον, νιώθω μια χαρά απότομη, σχεδόν ανεξήγητη. Απότομη, επιμένω. Και ύστερα πέφτω με τον ίδιο ρυθμό στα τάρταρα. Δεν θέλω να το αναλύω πολύ. Άλλωστε όσο το αναλύω, τόσο μπερδεύομαι, τόσο συγχίζομαι, τόσο πιέζομαι. Το σώμα μου χτυπάει καμπανάκια με τρόπους που δεν περιγράφονται, και στο τέλος ούτε ο ύπνος δεν με παίρνει. Αν με πάρει, είναι γεμάτος εφιάλτες και βαθιά λύπη. Κι όμως στο ενδιάμεσο πρέπει να λειτουργήσω: να ξυπνήσω, να πάω στη δουλειά, να φερθώ “καθώς πρέπει” για ώρες, και μετά να βρω χρόνο και κουράγιο να συντηρήσω συνδέσεις, λες και αν χαλαρώσω λίγο θα πεθάνω μόνη, ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι.

Κι επειδή δεν ξέρω αν βοηθάει να γράψω, το κάνω έτσι κι αλλιώς. Καλό δεν είναι καμιά φορά το να μην ξέρεις; Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω το «η άγνοια είναι ευτυχία». Παλιά το κορόιδευα. Το βασικό μου βάρος (το οποίο νιώθω σαν πόνο από χτύπημα του μικρού δαχτύλου του ποδιού σε γωνία μεταλλική ή ξύλινη) είναι ότι «ξέρω πολλά»  και μάλιστα πολλά από αυτά δεν ήθελα καν να τα μάθω. Από τα 25 και μετά κουβαλάω μια μόνιμη γνώση που σίγουρα δεν ζήτησα και δυστυχώς δεν ξέρω πώς να την αφήσω. Χαρά απότομη, λύπη απότομη. Όλα απότομα. Πού σταματάει αυτό; Πότε; Νιώθω πως βρίσκομαι σε τρένο, λεπτά πριν από μετωπική σύγκρουση. Κάποιος να πατήσει το φρένο. MAKE IT STOP.

Σήμερα, στη δουλειά, έγινε κάτι μικρό. Ασήμαντο και σε συναναστροφή έξω, τετ α τετ δε θα το ανέφερα καν. Αλλά εδώ έχω την αίσθηση πως ό,τι γράψω θα πάει μόνο του εκεί που πρέπει να πάει. Θα το βρει ο άνθρωπος που πρέπει να το βρει. Δεν χρειάζονται φωνές. Ο λόγος θα υπάρχει. Έχω αυτό το χαζό κόμπλεξ κατωτερότητας που εμφανίζεται εκεί που δεν το θέλω. Κι αυτή την αργή επεξεργασία γεγονότων, που με αφήνει παγωμένη ώσπου να συνέλθω. Δεν είμαι η μόνη, το ξέρω. Αλλά πού είστε; Απλά.. πού είστε; 

Η δουλειά σαν δουλειά είναι μια χαρά. Χρήσιμη, απαραίτητη, σχεδόν δώρο. Μου αρέσει να είμαι απασχολημένη, να έχω έναν τρόπο να πληρώνω λογαριασμούς, να στέκομαι στα πόδια μου, κι ας μην είναι αυτός ο τρόπος η δουλειά των ονείρων μου. Αρκεί που υπάρχει κάτι να μάθω και κάτι να δώσω. Αρκεί που υπάρχει μια σχέση «δούναι και λαβείν» σε στοιχειώδη ισορροπία.

Μόνο που καμιά φορά η δουλειά παύει να είναι ασφαλής. Όταν κάποιος την μπερδεύει με φιλία. Ή χειρότερα, με οικογένεια. Όταν η παρατήρηση γίνεται σαν εκείνη που κάνεις σε παιδί: με συγκατάβαση, με αυστηρότητα που δεν ταιριάζει. Όταν η επαγγελματική σχέση χάνει τη δομή της, τότε κάτι μέσα μου κλονίζεται. Σε επαγγελματικό πλαίσιο όλα ακούγονται διαφορετικά· μπορείς να μάθεις από αυτά. Αλλά όταν η συμπεριφορά θυμίζει οικογένεια, γίνεται απλά απαράδεκτο. Με βάζει σε σκέψεις...

Σκέφτομαι μήπως κουράζω με όλα αυτά. Μήπως κουράζουν τα γραπτά μου. Αλλά όχι, δεν πρέπει. Όποιος θέλει να διαβάσει, θα διαβάσει. Όποιος θέλει να κρατήσει κάτι, θα το κρατήσει. Και εγώ θα γράψω μέχρι να βγει ό,τι πρέπει να βγει. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν φίλτρο, που δεν καταπίνουν ό,τι τους σερβίρεται. Που κρατούν το δικό τους μικρό αληθινό κομμάτι, αυτό που τους μίλησε. Για τα υπόλοιπα, υπάρχουν πολλά για τα οποία λυπάμαι. Πάρα πολλά. Δεν χωράνε εδώ.

Κλείνοντας, ελπίζω απλά σε όλα τα καλά που περιμένουμε. Έχω τη θέληση και το νεύρο να αντέξω κι άλλα. Το μόνο που χρειάζομαι είναι μια λευκή σελίδα και η δυνατότητα να αφήσω επάνω της ό,τι πρέπει να μείνει πίσω. Κάθε μέρα, ένα βήμα. Κάθε μέρα, τουλάχιστον ένα μικρό.

'Till next time.

*Φωτογραφία απ' το Pinterest, αφήνω το link εδώ.

Χαμένο Σάββατο

Καλησπέρα.

Δεν ξέρω τι μέρα θα το ανεβάσω αυτό, σήμερα όμως είναι Σάββατο. Περίμενα το Σάββατο, όλη τη βδομάδα, αλλά τη Παρασκευή σχεδόν ξέχασα τα πάντα. Είχα μανία να τελειώσει η μέρα. Σοβαρή μανία, δεν άντεχα άλλο, είχαν πάει ΟΛΑ λάθος και απλώς ανυπομονούσα να σβήσω την μέρα, εμένα, τον κόσμο όλο. Σκεφτόμουν ότι αυτό που θα ήθελα περισσότερο απ' όλα, είναι να ξαπλώσω και να μου φορέσουν εκείνη τη συσκευή αφαίρεσης μνήμης, όπως στη ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind κι όταν ξυπνήσω, να μη θυμάμαι τίποτα. Νέα ζωή, ας πούμε.

Ήθελα να έρθει το Σάββατο όπως και σήμερα θέλω να έρθει το επόμενο (τελικά, αυτή η παράγραφος γράφεται αρκετές ημέρες μετά). Οι μέρες που χάνονται όταν απασχολούν το μυαλό σου όλα τα "μετά" είναι αδιανόητα πολλές. Κανένας καφές δεν έχει γεύση, κανένα φαγητό. Είναι λες και λείπει το αλάτι απ' όλα. Λες κι αν το είχες θα ξεδιψούσες, κάτι που δεν ισχύει, φυσικά. 

Περιέργως, ο περίγυρος μου δεν το βρίσκει παράξενο, ούτε καν το παρατηρεί, που έχω χάσει το φως από τα μάτια μου, που το αίσθημα κι η όρεξη δημιουργίας κι ανακάλυψης εξαφανίζονται από μέσα μου για καιρό, που όταν επανέρχεται κάτι απ' όλα και δακρύζουν τα μάτια μου δεν είμαι "υπερβολική" όπως μου λένε, ή "υπερευαίσθητη" αλλά απλώς επανέρχεται εκείνο το αίσθημα χαράς. Που σε γενικές γραμμές, μου λείπει τρομακτικά.

Δάκρυα συγκίνησης κι ούτε μισό βλέμμα κατανόησης. Όπως επισήμανα και σε παλαιότερο post, υπάρχουν οι άσχημες μέρες, όπως και οι όμορφες, αλλά η αντίληψή μας, θολώνει. Είναι ανθρώπινo και, δεν χρειάζονται υπερβολές όταν μιλάμε γι' αυτό. Πώς να μείνει η αντίληψή μας ακέραιη επίσης, σ' έναν κόσμο που απ' την υπερπληροφόρηση καθημερινά, κοντεύει να σκάσει; Ανησυχώ όταν βλέπω ανθρώπους να μην συγκινούνται με κάποιο τέτοιο αίσθημα "μικρής χαράς", έστω προσωρινής. Με προβληματίζει η ρομποτοποίηση των ανθρώπων, το state της μη-συγκίνησης, η κατάσταση κατά την οποία το σώμα, υποτάσσεται στην τριγύρω εξασθενημένη φύση κι ακούει μόνο τα αδύναμα βογητά της. Ή για να το θέσω καλύτερα.. Ακούει; Μοιάζει αμφίβολλο πια.

Η ταινία Jeux d'enfants (Love me if you dare), στροβιλίζεται στο μυαλό μου σαν ξύλινη σβούρα. Δεν θα κάνω spoiler, αλλά όσοι την έχετε δει και θυμάστε το τσιμέντο, ξέρετε ίσως για ποιαν εξαφάνιση και ποιαν έλλειψη συγκίνησης μιλούσα παραπάνω.

Σχετικά με την νέα ζωή, που ανέφερα στην αρχή, προσπαθώ να βλέπω την κάθε μέρα έτσι. Δεν βλέπω το γκρίζο, το οποίο είναι το μοναδικό χρώμα που μοιάζει να σερβίρει η πραγματικότητα, αλλά πέρα από αυτό. Ένας από τους λόγους που βγαίνω έξω, όταν βγαίνω, είναι για να δω το ηλιοβασίλεμα και, πλέον το παρουσιάζω σαν legit λόγο να βγω έξω, ενώ παλιότερα μου φαινόταν και κάπως γλυκανάλατο και, κάπως ψεύτικα ρομαντικό, κάπως αχρείαστο. Πλέον, δεν βρίσκω λόγο το "θα βγω για καφέ" ή το "κανονίσαμε με την παρέα", ούτε καν. Το χρώμα όμως, το κυνηγητό της παρουσίας του χρώματος, αυτό ναι είναι κίνητρο. 

Τέλος, με αυτό το κείμενό μου θέλω να τονίσω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό. Δεν είναι αισιοδοξία, αλλά μια τοποθέτηση σχετικά με τις προτεραιότητές μου. Γιατί, η αδυναμία συγκίνησης που αναφέρω παραπάνω, δεν είναι ατομικό σύπμτωμα αλλά συλλογική παθολογία. Στο κάτω-κάτω να σας πω κάτι; Απλώς ήθελα να το βγάλω από μέσα μου, γιατί στις φλέβες μου κυλά σαν δηλητήριο. Του δίνω μια λοιπόν και, πάω παρακάτω. Baby steps, ladies and gents.. baby.. steps.. 

*Το gifακι είναι από Pinterest, αφήνω το link εδώ

If you live it up, you won't live it down

Καλησπέρα (το έγραψα βράδυ, το δημοσιεύω πρωί)/ Καλημέρα.

Θα πω μία αλήθεια που πιστεύω ότι για όλους είναι κοινή: Ο κόσμος, δεν πάει καθόλου (μα καθόλου) καλά και, πιστέψτε με, το θέτω όσο πιο κομψά μπορώ. Πάνω σ' αυτή την αλήθεια, θα χτίσω μια αυτοκρατορία. Λίγα περνάμε, κάθε μέρα; Λίγα αντέχουμε; Φυσικά και όχι, ο καθένας κουβαλά στις πλάτες του ένα βουνό από βάσανα, προβλήματα, στενοχώριες, άγχη, δυσκολίες. Όλοι μας λοιπόν οφείλουμε, ναι, οφείλουμε να είμαστε ευγενικοί και δεν το λέω απλά, το πιστεύω με όλη μου την καρδιά.

Χώρια του τι είμαστε όλοι αναγκασμένοι να βλέπουμε, να ακούμε, να απορροφάμε κάθε μέρα απλώς και μόνο για να επιβιώσουμε, ο νους μου είναι στους ανθρώπους που παλεύουν να κρατήσουν το όμορφο μέσα σ' όλη αυτήν την ασχήμια του κόσμου. Σ' αυτούς πάει η σκέψη μου, ενώ κάποτε πήγαινε στους περισσότερο διαλυμένους. Ήταν αυτόματο, ήταν μανιακό, ήταν άσχημο. Πλέον, κατευθύνω εγώ τη σκέψη μου, δεν με κατευθύνει αυτή και πραγματικά, είμαι ΟΚ μ' αυτό. Το γράφω μόνο γιατί αν μπορώ εγώ, μπορείς κι εσύ, εκεί ήθελα να το πάω απ' την αρχή. 

Η αυτοκρατορία μου λοιπόν, μπορεί να έχει αυτήν την πάρα πολύ άσχημη και απαισιόδοξη βάση, την κακή τρέλα του κόσμου, την ασθένεια, όμως επειδή έχει ρίζες, δεν θα πέσει. Το μυστικό ξέρετε ποιο είναι; Ότι κάθε ένας από μας έχει ρίζες μέσα σε κάτι ουσιαστικά άσχημο, είτε το λένε, είτε όχι κι από αυτό το σκοτάδι, από αυτά τα ερείπια, μπορούμε να σκαλίζουμε λίγο-λίγο τον δρόμο μας προς το φως.

Σε περίπτωση που μέχρι τώρα δεν το έχω κάνει ξεκάθαρο, η "αυτοκρατορία" για την οποία μιλάω, δεν είναι κυριολεκτική. Είναι ένα σύστημα αξιών χτισμένη πάνω σε μια σκληρή αλήθεια. Ο κόσμος είναι ψιλό-άθλιος, αλλά οι άνθρωποι, έχουν ρίζες. Είναι ό,τι είναι αυτές οι ρίζες και, γιατί να ντρεπόμαστε γι' αυτές; Πάνω τους δε χτίσαμε όλοι; Χάριν σ' αυτές δεν μεγαλώσαμε; Είναι, λοιπόν, ο τρόπος που στεκόμαστε πάνω στον κόσμο, είναι το "γιατί" συνεχίζουμε.

Αυτά σκεφτόμουν απόψε και είπα να τα πω. Δεν είναι πολλά, ήταν όμως οι ειλικρινείς μου σκέψεις. 'Till next time! 🧸

*Η εικόνα είναι απ' το Pinterest κ αφήνω το link εδώ.

The "other"

Καλησπέρα.

Σκέφτομαι.. Αν είχα 50 λεπτά για κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι, τώρα θα έγραφα το ίδιο post από ένα όμορφο και cosy σπιτάκι με κήπο και παράθυρα με θέα ανατολή και δύση. Ένα να κοιτάει τα βουνά, ένα τη θάλασσα και κανέναν γείτονα. Όχι ότι μου κακοπέφτει το διαμέρισμα. Δούλεψα, ίδρωσα, μάτωσα για να καταφέρω να φύγω από φιλοξενούμενη σε οποιοδήποτε άλλο σπίτι και να ξεκινήσω τη ζωή μου. Κάθε μέρα νιώθω καλά μ' αυτό, καμία μέρα δεν έχω μετανιώσει τις επιλογές μου. 

Χθες πάλι, κάτι μ' έπιασε μετά τη βόλτα μου και δεν ήμουν καθόλου καλά. Ήθελα να φωνάζω, να χτυπιέμαι, να σπάω πράγματα. Τα δύο πρώτα τα έκανα, το τρίτο, δεν το έκανα, κατάφερα να ηρέμησω μάλλον. Ούτε που θυμάμαι πώς. Γενικά πάνω στα νεύρα μου, όλα θολώνουν και είναι λες και δίνεις ένα κατάνα σε κάποιον ανισόρροπο, δένοντας ένα μαύρο μαντήλι στα μάτια του και να τον αφήνεις ελεύθερο. Προσπαθώντας να δω τώρα, τι ήταν αυτό που με έκανε να τιλτάρω τόσο άσχημα, συνειδητοποιώ ότι ήταν μια απλή, μικρή καθυστέρηση.

Αυτό που σκέφτηκα, ήταν πως ήθελα να φύγω, να πάω τη βόλτα μου και να γυρίσω να περάσω λίγο χρόνο με τον άντρα μου ο οποίος δεν λέει απλά ότι με λατρεύει. Με λατρεύει. Τι έκανα αντί να τον αγκαλιάσω; Έφυγα απ' το σπίτι σαν κυνηγημένη με το που σχόλασα, πέρασα σχεδόν μέσα απ' τον άντρα μου σαν να μην υπήρχε καν στον χώρο, σαν να ήταν αέρας κοπανιστός, γύρισα και ξέσπασα πάνω του τα νεύρα μου σε σημείο να τον κάνω να ζαλιστεί και να θέλει να πέσει για ύπνο, στενοχωρημένος και κακόκεφος. 

Ύστερα από όλο αυτό, πήγα στο μπάνιο, έκλεισα την πόρτα, έβαλα το κεφάλι μου στις πετσέτες που κρέμονταν από τη πόρτα και έκλαψα για δέκα ολόκληρα λεπτά, με λυγμούς και, πονούσα σε όλο το σώμα. Κάποια στιγμή ζαλίστηκα κι εγώ, γονάτισα στο πάτωμα του μπάνιου, συνειδητοποίησα την γελοιότητα της όλης φάσης, με έπιασε νευρικό γέλιο, σηκώθηκα, άνοιξα τη βρύση και έβαλα το κεφάλι κάτω από τον νιπτήρα για άλλα δύο λεπτά. Τότε, άρχισαν να υποχωρούν οι κακές σκέψεις. Τότε, άρχισα να νιώθω "εγώ" ξανά.

Το παραπάνω, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Υπήρχε μια περίοδος που μου συνέβαινε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και, μια φορά την εβδομάδα είναι πολύ. Είναι πολύ, ακόμα κι αν συμβαίνει μία φορά το μήνα. Με λίγα λόγια, καλύτερα να μη συμβαίνει, τελεία.

Στο όμορφο και cosy σπιτάκι με κήπο και παράθυρα λοιπόν, που δεν είμαι, η άλλη "εγώ" κάνει σχέδια, όνειρα και ήδη βρίσκεται στη κουζίνα και μαγειρεύει. Αναγκάζομαι να επισκέπτομαι συχνά την άλλη "εγώ" για να της ζητήσω βοήθεια. Μοιάζει τόσο καλή, ισορροπημένη, σοφή και, τρέχω καταπάνω της σαν μωρό παιδί για να νιώσω ασφάλεια. Να πάρω την ζεστασιά της και λίγη από τη δύναμή της για να μπορέσω να προχωρήσω. Είναι πολλές οι στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ μόνη κι ότι, κανένας όσο κι αν το θέλει δεν θα μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά, εκτός από αυτήν. Πάντα, πάντα λοιπόν εκείνη θυμάται τα όμορφα και πάντα, πάντα είναι αυτό που έχω ανάγκη για να βγω απ' το σκοτάδι.

Έτσι λοιπόν, επινοώ πραγματικότητες οι οποίες δεν υπάρχουν και για λίγο, πάω και τρυπώνω μέσα. Δεν έχει να κάνει με ανάγκη να δραπετεύσω από αυτήν, δεν έχει κάτι κακό αυτή η πραγματικότητα, απλώς δυσκολεύομαι να βρω τον εαυτό μου. Νιώθω περισσότερο χαμένη, από εκεί και ο τίτλος του blog. Είναι αυτή η σχέση, ανάμεσα στις δύο εκδοχές μου. Πλέον, είναι τρυφερή. Άλλοτε, παλιότερα, ήταν καθαρά εχθρική. Υποθέτω πως με τα χρόνια, κανείς πρέπει να μαλακώνει; Πάντως, ο κόσμος γύρω μας, νιώθω πως μεγαλώνοντας σκληραίνει, γίνονται σαν διαμάντια οι καρδιές των ανθρώπων, ενώ η δική μου, καρδιά αγκινάρας. Δε ξέρω, έχω πολλά να ανακαλύψω ακόμη. 

'Till next time! 🫶🧸

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.

3 πατρίδες: το χωριό, η πόλη και το πληκτρολόγιο

Καλησπέρα.

Σκέφτομαι ότι από τους ανθρώπους που γράφουν, ελάχιστοι το κάνουν για τον εαυτό τους. Τα παραδείγματα που έχω είναι από λογαριασμούς στο Facebook, Instagram, TikTok, Twitter (πλέον X), όπου οι κάτοχοί τους, ό,τι και να δηλώνουν, αυτό στο οποίο στοχεύουν είναι το μεγαλύτερο δυνατό κοινό και τα περισσότερα likes (hearts) ή οποιοδήποτε άλλο reaction. 

Θα μου πεις, γιατί, το Blogger ή το Wordpress τι είναι; Δεν είναι πλατφόρμες που προωθούν κάποιους περισσότερο από κάποιους άλλους; Είναι, αλλά ξέρουμε όλοι πως αυτές οι πλατφόρμες πλέον, έχουν πεθάνει. Ή κοντεύουν να πεθάνουν, δεν είναι και απόλυτα καταδικασμένο, αλλά έχουν αλλάξει τα μέσα τα οποία προτιμούν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για προώθηση του οτιδήποτε πουλάνε. Είτε είναι ρούχα, κοσμήματα, φωτογραφίες, ή απλώς λέξεις.

Προσπαθώ να πω ότι όσοι γράφουν ακόμα εδώ, στο blogger, στο wordpress, στο wix έστω, περισσότερο κρατούν ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο, παρά προωθούν μία υπηρεσία και, το βρίσκω κάπως ρομαντικό. Είναι αυτή η φάση του: "Ξέρω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι επαγγελματικά αν ήθελα, το 'χω, μου αρέσει και θα έσκιζα, αλλά προτιμώ να γράφω για να τα έχω κάπου όμορφα, τακτοποιημένα και design-νάτα μέχρι ν' αποφασίσω τι να τα κάνω όταν έρθει η ώρα" και νομίζω πως είναι μία ΑΠΛΑ ωραία φάση.

ΟΚ, ακούγεται λίγο άχαρο έτσι όπως γράφτηκε. Ακούγεται σαν να είναι όλοι όσοι γράφουν εδώ κάπως delulu και αναβλητικοί και χωρίς κάποιο πλάνο ή ιδέα για το τί να κάνουν στη ζωή τους. ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!!! Αλλά εμένα, δεν μου φαίνεται τόσο άσχημο. Η μάνα μου, θα διαφωνούσε. Πολλοί θα διαφωνούσαν, όσο το σκέφτομαι τόσο πολλαπλασιάζονται αλλά, δε βαριέσαι, τελικά δεν μου ακούγεται άχαρο. Καλώς γράφτηκε, καλά τα είπα και, μπράβο μου στην τελική. 

Αλλά για να φύγουμε λίγο από εδώ, από τις απόψεις περί επαγγελματικού προσανατολισμού και αποπροσανατολισμού γενικότερα, ήθελα να γράψω για την χθεσινή μου βόλτα η οποία λόγω της ώρας και της εποχής, γίνεται αναγκαστικά νύχτα. Ένα περίεργο πράγμα, όσα χρόνια ζούσα στο χωριό όπου για να βρεις γείτονα έπρεπε να περπατήσεις κάτι χιλιόμετρα, στην καλύτερη πεντακόσια μέτρα, δεν φοβόμουν ποτέ τους νυχτερινούς περιπάτους και μάλιστα μόνη. Στην πόλη, ακόμα και έξι το απόγευμα να είναι (προφανώς έχει ήδη νυχτώσει), σε κάθε τετράγωνο γυρνάω πίσω μου να κοιτάξω, νιώθω πιο σφιγμένη, επιταχύνω σε μέρη που έχει λιγότερο φως και όλα αυτά, γίνονται κάπως ασυνείδητα κι αυτόματα. Λες και το σώμα λέει, "δεν είναι καλά εδώ, άσε με να σε προστατεύσω" και μεταξύ μας, δεν έχει άδικο.

Ανέκαθεν πίστευα ότι το σώμα, ξέρει περισσότερα απ' το μυαλό (crrrrazy, right?). Εν τω μεταξύ, στο χωριό, μπορεί να έβρεχε, να ούρλιαζε ο αέρας μέσα απ' τα δέντρα κι εγώ ατάραχη, μες στην χαρά και την αγαλλίαση. Κανένα πρόβλημα, όλα θα πάνε καλά. Γύρω μου σκοτάδι, η φύση να κάνει πάρτι και τα σκυλιά να γαβγίζουν ασταμάτητα από τον ενθουσιασμό τους που έβλεπαν άνθρωπο να περνάει και να μυρίζει πεύκο και βροχή. Εκεί που δεν είχε φως, ήταν ακόμα πιο μαγικά, γιατί έβλεπα τα αστέρια και τον γαλαξία. Πιο καθαρά απ' ότι φαίνεται από τηλεσκόπιο, δεν κάνω πλάκα. Έτσι είναι το χωριό. 

Τώρα στην πόλη, έχεις αυτά της ανασφάλειας, του φόβου, της καχυποψίας. Λέω όμως, μήπως είναι και λίγο θέμα άρνησης; Δηλαδή ναι μεν, βλέπουμε πόσα γίνονται, όλα άσχημα δεν αντιλέγω. Κάθε χθες και καλύτερα, όλοι το λένε και, κοιταζόμαστε όλοι με φόβο, από που να πιαστούμε, πώς θα σωθούμε κτλ. Μήπως έχουμε πειστεί πως όλα, μα όλα στην πόλη και σε κάθε πόλη, είναι καταδικασμένα ν' αποτύχουν και άθελά μας, τελικά τα προκαλούμε; Είναι μία ιδέα, δεν έχω κατασταλάξει, αλλά την φέρνω στο μυαλό μου συχνά, γράφω γι' αυτήν, όμως συζητάω λιγότερο γιατί δεν είναι εύκολο να ανοίξεις ένα τέτοιο θέμα και να πάει καλά, ή να εξακολουθήσει η παρέα σε χαρούμενους ρυθμούς, φεύγουν λίγο-πολύ όλοι κουρέλι. 

Στις συνεδρίες με ψυχολόγο, έχω μάθει κάτι σπουδαίο (μεταξύ άλλων), το οποίο είναι πως το κακό, όπως και το καλό, το φτιάχνουμε. Δεν είναι τίποτα από μόνο του άσπρο ή μαύρο, αυτά είναι οι επιλογές που κάνουμε και όχι το πώς κυλούν γενικά τα πράγματα. Η φύση έχει έναν τρόπο να ισορροπεί στο ανάμεσα και, κάπως, πάντα τα καταφέρνει. Οπότε, μήπως εμείς είμαστε οι λοξοί που λυσσάμε να κατευθύνουμε τα πράγματα, είτε προς τη μία, ή την άλλη κατεύθυνση; 

Νομίζω, πως το πρόβλημα είναι ότι έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε τόσο in control και in sync με οτιδήποτε συμβαίνει, που δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε πουθενά χωρίς να θεωρούμαστε ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ τη γη. Γι' αυτό λοιπόν, όταν με πιάνει κι εμένα να νιώθω έτσι, κάθομαι στην καρέκλα μου, μπροστά στο laptop, βάζω χεράκια στο πληκτρολόγιο και ξεκινώ να γράφω. Πονάει, κύριοι, να αντιλαμβάνεσαι πως είσαι εσύ το πιο επικίνδυνο πλάσμα. Πονάει, κύριοι, να νιώθεις ο τρελός, σ' έναν κόσμο που κανένας άλλος δε νιώθει τρελός και να ξέρεις πως αυτό σημαίνει ότι ίσως και να 'σαι ο μόνος λογικός που απέμεινε. Πονάει.

*Η φωτογραφία του κειμένου είναι απ' το Pinterest κι αφήνω το link εδώ.

We are ugly but we have a keyboard

Καλησπέρα.

Αποφάσισα να γράφω κάθε μέρα, μετά τον περίπατο που κάνω ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ για μισή ώρα μετά τη δουλειά. 

Σκέφτομαι πως στις μέρες μας, έχουμε ξεχάσει να ζούμε μ' αυτά και μ' αυτά. Αισθάνομαι τυχερή που έζησα κάποια χρόνια πιο αθώα, χωρίς οθόνες μπροστά μου, με αγάπη και φίλους και, κάπως όλα αυτά συνέβαλλαν στο να είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Είναι τυχερό, το έχουν ελάχιστοι και το θυμούνται ακόμα λιγότεροι. 

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν μέρες που θες δε θες, σε καταπίνει λίγο η θλίψη της εποχής. Η πραγματικότητα, δηλαδή, είναι θλιβερή για κάποιον που έχει μάτια και βλέπει, έχει κοινή λογική, λειτουργικό μυαλό. 

Δεν συζητώ για τους αποχαυνωμένους. Αυτό το -κατά τη γνώμη μου- νέο είδος ανθρώπου, homo apohavnosius που πολλοί (και πολύ) αποφεύγουμε να μιλάμε στα σοβαρά γι' αυτό, αλλά θα έπρεπε, διότι κοντεύει να μας εξαφανίσει. Εμάς, τα απλά ανθρωπάκια. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός απ' τη βλακεία. Φοβάμαι, γιατί κυκλοφορούν σχεδόν όλοι, με έναν αέρα ψευτοκουλτουρέ, με ένα καλοσιδερωμένο σακάκι, πουκαμισάκι, γυαλισμένο παπουτσάκι και βγαίνουν να πουν άποψη για θέματα -δε λέω- που όλοι σκεφτόμαστε, όμως με το που ανοίγουν το στόμα να μιλήσουν, βγαίνουν βατράχια. Δηλαδή, εγώ βλέπω βατράχια, εσείς δε ξέρω τι βλέπετε, ή ακόμα και αν το βλέπετε. Ήταν ένα παραμύθι παλιά, με δύο πριγκίπισσες εκ των οποίων η μία μιλούσε κι έβγαιναν από το στόμα της βατράχια, ενώ όταν μιλούσε η άλλη, έβγαιναν τριαντάφυλλα. 

Όπως και να 'χει πάντως κι έχοντας στο νου μου τα τριαντάφυλλα και πόσο λείπουν οι κήποι με τα τριαντάφυλλα από τη καθημερινότητα, αποφάσισα να γράφω κάθε μέρα και να δίνω πόνο, που έκανα έτσι κι αλλιώς, ιδιωτικά, σε σημειωματάρια και σε ημερολόγια με λουκέτο, από πάντα. Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να πιάνει μολύβι και να γράφει. Αυτή η δραστηριότητα, μου δίνει την αίσθηση της ανακάλυψης, την αίσθηση του ταξιδιού κι ας είναι κάτι που οι περισσότεροι βρίσκουν ανούσιο, παλιό και άχρηστο. 

Ακούγονται αυτά, δεν είναι ψέμα. Όσο να πεις, πληγώνεσαι να ακούς τέτοια λόγια, από ανθρώπους που είναι κυρίως συνομίληκοι και ψάχνωντας να βρεις μαζί τους ένα χέρι να σε κρατήσει και να κρατήσεις τρυφερά, πέφτεις σε λάκο βαθύ και αυτοί καθώς σε κοιτάζουν από πάνω, όλο ρωτάνε: «έλα μωρέ και τι έγινε;», «τώρα αλήθεια, γι' αυτό κάνεις έτσι;», «δεν σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις», «είσαι υπερβολική» κι άλλα τέτοια. Κρίμα δεν είναι; Είναι να μην στενοχωριέσαι; Πες, όμως, ότι τα έχεις ξεπεράσει αυτά. Ότι είσαι σε τόσο καλή σχέση με τον εαυτό σου που λες, με 'γεια τους, με χαρά τους. Η γνώμη τους είναι, όχι η δική μου και προχωράς.

Σκέφτομαι, γιατί να χαλάσω την διάθεσή μου γι' αυτούς; Μήπως τους χρωστάω; Αμ δε. Δεν χρωστάω σε κανέναν και ποτέ δεν κυνήγησα περισσότερα απ' όσα πίστευα ότι αξίζω. Μεγάλωσα για να γίνω ταπεινός άνθρωπος. Όχι ταπεινό χαμομηλάκι, αλλά ταπεινός άνθρωπος που είμαι χαρούμενη με τα λίγα κι ακόμα πιο χαρούμενη με το τίποτα, ορισμένες φορές. Τα τελευταία χρόνια, ενώ κρατώ μια κάποια ταπεινοφροσύνη, ανακαλύπτω τι πραγματικά αξίζω και πώς αληθινά αξίζω να μου φέρονται. Δεν το φωνάζω ποτέ δυνατά, αλλά το απαιτώ ήσυχα και με σταθερό tempo. Άλλαξα και αλλάζω. Που είναι το κακό σ' αυτό;

Σίγουρα, δε θεωρώ πως είναι κακό αν αλλάζεις με τον καιρό. Ίσα-ίσα, πιστεύω πως αυτή είναι η ανθρώπινη, θνητή πορεία μας, να εξελισσόμαστε, να μαθαίνουμε, να ανεβαίνουμε σκαλοπατάκια στη ζωή μας, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά. Το σημαντικό είναι πως κάνουμε όλοι βήματα μπροστά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Είναι η φυσική εξέλιξη και το να πηγαίνεις κόντρα σ' αυτήν, το θεωρώ αφελές, το λιγότερο. Συνεπώς ναι, άλλαξα, ωστόσο κάποια πράγματα έχουν παραμείνει ίδια. 

Όπως το ότι στενοχωριέμαι ακόμα για βλακείες, για ουσιαστικά ανούσια πράγματα. Το παρατηρώ και θυμώνω, ενώ ξέρω πως δεν μου κάνει καλό. Πιστεύω πως τελικά, θα τα καταφέρω, είναι ένας από τους λόγους που συνεχίζω να πιάνομαι από μικρές κι όμορφες στιγμές, να βγαίνω αυτή τη βόλτα καθημερινά πιστεύοντας ότι κάτι μικρό θα αλλάξει, να παίρνω τη φωτογραφική μου και να τραβάω "κλικς" στοχεύοντας τα σύννεφα, ενώ όλα στον κόσμο, τα περισσότερα στον περίγυρο και κάποια ακόμα και στον ευρύ κύκλο της οικογένειας, μου λένε απλά παράτα τα, δεν αξίζει να ζεις. Όχι, αξίζει κάθε στιγμή και είμαι ευγνώμων γι' αυτήν. Όποτε το θυμάμαι το λέω και φωναχτά, δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνά.

Προγραμματίζω λοιπόν να ανεβαίνουν κάποια posts εδώ, ακόμα κι όταν εγώ δεν θα είμαι. Γιατί είναι σημαντικό να έχεις συνέπεια σε κάτι που αγαπάς να κάνεις, ακόμα κι όταν όλοι σου λένε πως είναι ανόητο. Ή το αγαπημένο μου "έτσι δεν θα βγάλεις λεφτά". 

Οι όμορφοι και οι έξυπνοι, μπορεί να έχουν YouTube και TikTok να τα λένε και καλά κάνουν. Όμως, ο αγαπημένος Leonard Cohen σε ένα τραγούδι του έχει τραγουδήσει τον στίχο: "we are ugly but we have the music" και μόνο γι' αυτήν τη περίπτωση, θα αλλάξω την λέξη music με την λέξη keyboard κι έχω τον δικό μου στίχο. Μόνο αυτό, που θα μπει και στον τίτλο. Τόσο απλά. 

Σας χαιρετώ όσους διαβάσετε ως το τέλος (και μπράβο σας για την επιμονή). 'Till next time! 🫶🧸

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.

Πρώτο post και σκέψεις

Καλησπέρα.

Εδώ και μέρες έχω ανοιχτό στο laptop μου το notepad και δίνω πόνο. Γράφω για όσα πονάνε. Γράφω από δεκατεσσάρων χρονών και είμαι τριάντα-εφτά. Όχι πως η ηλικία έχει καμία σημασία. Έτσι, να 'χαμε, να λέγαμε. 

Τελευταία, έχω την ανάγκη να είμαι ανώνυμη. Δεν θέλω να με βρίσκει άνθρωπος, πώς το λένε. Πιστεύω ότι χιλιάδες άνθρωποι, μοιράζονται την ίδια ανάγκη με εμένα, οπότε παίρνω το θάρρος να το γράψω δημόσια. Ποιος ξέρει; Ίσως εμείς οι περίεργοι, οι αντικοινωνικοί, οι ξινοί, να βρούμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε για μία φορά οι σωστοί. Αλλά κι αν όχι, τι έγινε; Σίγουρα έχουμε φάει πολλές κατραπακιές, για να μας πτοήσουν τέτοια μικρά κι ανόητα πράγματα.

Ευτυχώς, ζω σε μία αρκετά μεγάλη πόλη παρ' όλο που έχω μεγαλώσει από παιδί σε επαρχία, μες στη φύση, κάτω από πεντακάθαρο ουρανό και με τη μυρωδιά της θάλασσας πάντα στα ρουθούνια, να τα καθαρίζει. Άλλες μέρες ξυπνώ και μου λείπει η ζωή εκεί, άλλες, όπως σήμερα, ξυπνώ και νιώθω τυχερή που είμαι εδώ. Για κάποιο λόγο κάνουμε όλοι τις επιλογές που κάνουμε κι εγώ, σίγουρα δεν είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Για κάποιο λόγο είχα μανία με την φυγή, για κάποιο λόγο πάλι καταστάλαξα και δε θέλω να φύγω ξανά. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. 

Δεν το θεωρώ απίθανο κάποια στιγμή στο μέλλον να ξανά φτιάξω βαλίτσες. Αλλά δεν το σκέφτομαι τώρα. Ίσως γίνει. Πλέον, δεν αποκλείω ενδεχόμενα, όλα είναι το ίδιο πιθανά. Κρατώ μόνο πως για τώρα, είμαι ικανοποιημένη με τη ζωή μου και με τις επιλογές μου. Άλλοτε δεν ήμουν κι από το να τα βάλω με τον κόσμο, τα έβαζα μαζί μου, πάλευα, προσπαθούσα κι έκανα στον εαυτό μου ό,τι χειρότερο μπορούσα προκειμένου να με φτιάξω, να με κάνω καλύτερη. Όχι πια, ξέρω πως δεν λειτουργεί έτσι κι αποφάσισα (έτσι ένα πρωινό που ξύπνησα, τόσο απλά) να φροντίσω εμένα και να αγκαλιάσω όλα όσα είμαι. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. 

Δίνω πόνο λοιπόν στο notepad, όπως είπα και προηγουμένως και σκέφτηκα: γιατί μόνο στο notepad? Γιατί να μην το μεταφέρω κάπου όπου να 'ναι σε κοινή θέα και, ακόμα κι αν δεν με βρει κανένας, ίσως κάποτε βρεθούν τα σωστά keywords, σε κάποιο search και κάποιος, κάπου, ίσως ταυτιστεί με αυτές τις σκέψεις. Ωραία δεν θα ήταν; Ωραίο δεν είναι πάντα, να νιώθουμε λιγότερο μόνοι στο σκοτάδι μας; Μ' αυτό το σκεπτικό λοιπόν, να σας καλωσορίσω.

Τίποτα καινούριο, που δεν έχει ξανά ειπωθεί, τίποτα τόσο αξιόλογο ώστε να μπει σε κάποιο βιβλίο, ή συλλογή, ωστόσο αξία δεν έχουν μονάχα όσα κοστολογούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά κι όσα χωρίς κανένα κόστος, αγκαλιάζουν, ζεσταίνουν και παρηγορούν. Έτσι σκέφτομαι εγώ, τουλάχιστον. Σωστό ή λάθος, μόνο ο χρόνος θα το πει, κανένας άλλος.

*Η φωτογραφία του κειμένου, είναι απ΄ το Pinterest κι αφήνω εδώ το link.