Κάθε φορά που γράφω, ανοίγω ένα παράθυρο στο παρελθόν. Όπως παλιά, τις Κυριακές πρωί (νομίζω πως ήταν Κυριακές), που έγραφα γράμματα στις φίλες μου. Σπάνια τους τα έδινα. Όταν τις έβλεπα, απλώς τους έλεγα: «Σου έγραψα, αλλά το πέταξα». Και εκείνες απαντούσαν: «Όχι, γιατί το πέταξες; το επόμενο το θέλω!» Γυρνούσα σπίτι ενθουσιασμένη, έγραφα ξανά, και στο τέλος, πριν γράψω εκείνο το «Σ' αγαπώ πολύ», ένιωθα πως είχα γράψει την μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου που έπρεπε να καταστραφεί.
Μεγαλώνοντας, ντρεπόμουν να λέω «σου έγραψα γράμμα». Πάθαινα deja-vu, μπέρδευα την πραγματικότητα με τις σκέψεις που εξέφραζα μόνο στα γράμματα. Όλοι μου έλεγαν: «Μήπως είσαι ερωτευμένη;» Και εγώ αναρωτιόμουν το ίδιο, χωρίς να ξέρω ποιος θα μπορούσε να είναι. Κάθε φορά που μου έδειχναν κάποιον και ρωτούσαν, η αντίδρασή μου ήταν πάντα η ίδια: «Όχι βέβαια!» Και κάθε φορά ήταν αυτός που με «έκαιγε» και με εξαφάνιζε. Οριακά όχι-για-πάντα.
Σήμερα ξύπνησα νωρίς, δούλεψα, και συνειδητοποίησα πως γράφοντας δεν μπορώ να μιλήσω για όσα σκέφτομαι· αλλά το γράψιμο μοιάζει να είναι η μόνη μου σωτηρία. Παράγω περισσότερη εσωτερική ζωή απ’ όση μπορεί να καταναλώσει η τωρινή πραγματικότητα. Το journaling μπορεί να μην ενδιαφέρει πολλούς πλέον, να μην σώζει πολλές ζωές, αλλά τη δική μου την έχει σώσει σίγουρα πολλές φορές.
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, τους άκουσα, τους κατάλαβα χωρίς να με καταλάβουν. Από όλους εκείνο που πήρα ήταν τα απορημένα βλέμματά τους, την αδυναμία τους να ταυτιστούν με κάποιον που γουστάρει να γράφει. Τώρα ακόμα και αυτοί λένε: «Δεν υπάρχει καλύτερη θεραπεία από το journaling». Και εγώ νομίζω πως έχω σ' αυτό μια τύπου αλλεργική αντίδραση. Γιατί αν αγαπάς κάτι, μην το φωνάζεις.. κάν’ το. Πάρε όλη τη χαρά και την ευφορία που σου δίνει, έστω για λίγα δευτερόλεπτα. Είναι δική σου και κανείς δεν μπορεί να σου την πάρει.
Σπαταλάμε τη ζωή μας στο «τι θα αρέσει», ενώ στο τέλος θυμόμαστε μόνο το: «Έπρεπε να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου καλύτερα». Να κάνω ό,τι γουστάρω, χωρίς να με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.
Και τα γράμματα που έγραφα στις φίλες μου; Εύχομαι να μη τα είχα σκίσει. Όχι για λόγους που δεν ειπώθηκαν από κοντά, αλλά για να έχω κάτι χειροπιαστό που να θυμίζει πόσο όμορφα, αθώα και χαρούμενα ζούσα, απλώς γράφοντάς τα. 🧸🩷
*η φωτογραφία, απ' το pinterest. Αφήνω Link εδώ.
No comments:
Post a Comment